Afgelopen weekend was ik er. Vakantie met camera.
Bijzonder straatbeeld met rijk gedecoreerde 18de en 19de eeuwse gebouwen naast jaren 70 Sovjet architectuur. Tenminste, zo kwamen veel van die grauwe giganten op mij over. Niet per se heel mooi, wel fascinerend als geheel. Ik heb er een zwak voor, dit soort steden. Net zoals voor Brussel. Je ziet de verschillende denkrichtingen van alle stadsbesturen. Conservatief met een twist. Rijkere en armere tijden door elkaar en over elkaar heen.
Ik kende het alleen van plaatjes natuurlijk. En maar van één kant. Glanzend in de schemering. Goud-oranje in het avondlicht en verleidelijk als een Sirene.
Oef, dat viel niet mee in werkelijkheid. Als je eromheen bent gelopen raak je alle gevoel van structuur kwijt en weet je niet meer hoe je ooit dacht dat het er uitzag.
Zou dit nu juist het wonder van deze toch wel patserige creatie zijn ? De schoonheid die ik meende te gaan zien zat in de beperkte blik die bestaande beelden mij gaven. Dat gaat voor alles op natuurlijk. Maar je wil het zo graag, die verwondering en verbazing.
15 jaar geleden. Dat was nog net in de jaren negentig. Tijdens het lange traject van plannen en schetsen waren de jaren tachtig nog niet uit beeld. Memphis, koeienvlekken en een pistache-groen broodrooster van Alessi. Op moment van verschijnen leuk, geinig, anders en nieuw. Maar dat effect is altijd snel voorbij.
Een gimmick. Zo kwam dit nu allemaal op mij over. Entertainment met een hoog-culturele inzet. Vastgelopen in z'n eigen tijd.
Niet alleen van de oppervlakkige beschouwing van het uiterlijk schrok ik. Als je naar het geheel kijkt gaat de op veel plekken zeer matige kwaliteit van afwerking irriteren. Raakt je blik de weg kwijt te midden van alle infrastructurele missers in de vorm van rare lantaarnpalen en lelijke info-borden over het huidige aanbod in het binnenste van deze toeristenmagneet.
Het binnenste ? De visuele chaos daar is nog veel groter. Maakt het nog wat uit of er iets van enige waarde hangt of staat ? Niet echt, het inwendige is daar te dominant voor.
Ontregelende en overdonderende kunst is er absoluut te zien. De enorme ruimte met metershoge stalen vormen van Richard Serra laat zich alleen beleven, niet beschrijven. Je moet daar ooit een keer tussendoor lopen en je laten betoveren.
Alle kritiek kan je daarom dus totaal negeren. Deze sculpturen worden nooit meer verplaatst.
Als je naar Bilbao gaat, dan ga je ook naar het Guggenheim.
Natuurlijk. Daarom laat ook ik hier een beperkte blik zien. Met beeld van Anish Kapoor. Prachtig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten