Het komt omdat ze op zaterdagochtend op de keukentafel liggen, of omdat mijn waarneming nogal beperkt is misschien, maar mijn beeld over fotografie van NU wordt voor een groot deel bepaald door de magazines die bij de krant zitten. Er bestaat natuurlijk zoiets als “tijdloze fotografie”, maar als ik het vergelijk met bladen van 10 jaar terug dan zie ik grote verschillen. En dan doel ik niet op het standpunt of op de inhoudelijke kant. De foto’s zagen er gewoon “normaler” uit. Bij de redactie van de bladen leverde je een selectie van je dia’s in en het gedrukte eindresultaat week niet echt af van wat er ter plekke met de camera was gemaakt. Het kwam min of meer overeen met wat ik op de lichtbak had gezien. Het uiterlijk van het beeld ontstond al voor 95 % op locatie.
Na een bezoekje aan het lab zat de klus er op.
Dat gaat nu anders : het ruwe beeld wat uit de camera komt is nog lang niet het eindproduct, en kan nog op vele manieren ontwikkeld worden. Ik heb talloze filters tot m’n beschikking om mijn foto om te zetten naar zwart-wit, om de verzadiging flink terug te nemen en storende elementen te verwijderen. Of om 1 tint juist extra te benadrukken, ruis toe te voegen of te verwijderen. Een gang met 40 deuren, je moet iets kiezen maar kan ook alle kanten op. En dat maakt nogal verschil. Niet iedere redactie zal staan te juichen bij sommige extremiteiten, maar in de eerder genoemde toonaangevende magazines zijn ze er volgens wel heel blij mee. Als voorbeeld drie manieren om 1 foto af te werken. Basisbeeld, “desaturated” en zwart-wit. Wat is nou de mooiste, de beste ? Nu zou ik kiezen voor de minst verzadigde in kleur. Maar over 10 jaar denk ik daar waarschijnlijk heel anders over. Niet echt tijdloos dus.
Maar wel erg van nu.
Maar wel erg van nu.
