Een gedachte over het vak

Fotografen zijn er goed in om met elkaar in een zaaltje te gaan mokken over de toekomst van hun mooie beroep. Als je dan mazzel hebt wordt dit opgepikt door een journalist en komt er een stukje in de krant. En ook via deskundigen uit het vak lezen we in diverse media wat de stand van zaken is. Maar zelden of nooit lees ik iets uit de mond van de fotografen zelf. Waarschijnlijk uit angst voor het reilen en zeilen van hun eigen tent. Want openlijk klagen over het gebrek aan substantiële klussen doen wij niet. Nee, dat is commerciële zelfmoord. Iemand die zeurt dat het zo slecht gaat is niet aantrekkelijk voor opdrachtgevers. Dus gaat het goed en heeft iedereen het druk. Met het maken van vrij werk, twitteren, bloggen, boeken maken en andere vormen van netwerken. Nauwelijks met het binnenhalen van een inkomen. 

Maar de collega’s die ik spreek klagen wel degelijk openlijk en hardop. Tegen mij dan. Net als de stylistes en visagistes. 

Laten we eerlijk zijn - en ik ga er van uit dat ik mezelf na bijna 23 jaar als betrouwbare graadmeter mag inzetten - het is nog nooit zo mager geweest. We vissen met heel veel in dezelfde vijver, en veel bureaus lijken afgesloten bolwerken van vaste teams. Je krijgt bijna nergens meer een voet tussen de deur. Misschien dat er voor jong talent andere regels gelden, dat weet ik niet. Ik zie wel dat deze groep het nu al anders aanpakt dan mijn generatie. Niet smachtend bij de telefoon gaan zitten wachten, maar eigen projecten bedenken. Ze zijn jaloersmakend enthousiast en positief. Terecht : Nederland barst van het jonge fotografie talent. Het Volkskrant Magazine laat dit ieder zaterdag weer zien. Tijdens de bijeenkomsten in pakhuis De Zwijger ( De Donkere Kamer ) zit ik vaak met bewondering te luisteren naar hun jeugdige bevlogenheid. En lef. Komt dat omdat zij nog niet afgevlakt zijn door de zorg over hypotheken, kinderen en exen ? Is dit dan het voordeel van de leeftijd en knaagt de midlife-crisis al jaren aan mijn toekomstbeeld en heb ik dat alleen even niet in de gaten ? 

Voordat het er op gaat lijken dat ik mij achter de groep met klagers plaats wil ik hier opmerken dat ik er nog alle vertrouwen in heb. En plezier. Digitaal is voor mij een enorme bevrijding geweest en bracht met zich mee dat ik totaal anders ben gaan werken. Vrijer, losser. En zeker met nog meer bevlogenheid. Zelfs weer eigen werk.

Alleen, volwaardig digitaal kwam zo’n beetje tegelijk op met de crisis. Dus heeft het een beetje een bijsmaak gekregen. Amateurs, Hipstamatic, Nu.nl. Overlopende, oneindige beeldbanken waaruit je voor 6 euro je jaarverslag kan vullen. Hema fotoboeken met een kwaliteit die 10 jaar geleden onbereikbaar leek. Laten we het vooruitgang noemen. Er is geen weg terug. Naar dagprijzen van € 3.500,- en ook nog eens volledige afkoop van rechten. 

Omarm nieuwe mogelijkheden en laat zien wat je in huis hebt.

Geen studio meer, dat zie ik overal om me heen.  Hoeft niet meer, er zijn voldoende alternatieven. Mijn werkruimte is 6 m2, m’n huis decor voor portret en foodfotografie. Aanpassingen die eigenlijk heel positief zijn.

Ik blijf geloven in de vraag naar een eigen handschrift, naar creativiteit en zeker ook in de (her)waardering van vakmanschap. Want wij ( die klagers ) weten wel waar je 8000 Ws aan licht neer moet zetten. Of wanneer je dat beter achterwege kan laten. De Media Markt amateur heeft geen idee. Hoeft ook niet. Hij zal z’n eigen plek behouden en uitbreiden. De beeldhonger neemt met de dag toe, en je zou dus kunnen stellen dat de vijver alleen maar groter wordt. Het is alleen een hele andere vijver dan vroeger.

Op de site van PhotoQ staat een filmpje: http://www.digifotopro.nl/content/de-toekomst-van-de-fotograaf waarin (oa) Joost van den Broek zijn visie geeft : blijf de dingen doen waar je goed in bent, en doe daar nog een schepje bovenop. Dat klopt denk ik. Merk ik bij mezelf ook.