Roze gloed

Vitro Plus is een kwekerij voor varens ergens ver weg in Zeeland. Ze leveren en kweken er twintig miljoen per jaar. Waarvoor die allemaal gebruikt worden is mij een raadsel, maar indrukwekkende getallen zijn het wel. Men maakt daar gebruik van een hele nieuwe techniek om de plantjes te belichten en dus flink te doen groeien. Met rode en blauwe led lampjes. Die geven samen een mysterieuze roze sfeer. Probleem bij deze foto was dat daardoor ook de modellen gezellig roze opgloeiden. Ik moest er dus flink wat flitslicht tegenaan gooien om ze een normale huidskleur mee te geven. Er staan hier 4 flitsunits verstopt tussen de stellingen zodat de mannen er in ieder geval nog een beetje gezond uit zien. Foto is gemaakt voor het tijdschrift Innoveer van Syntens.

Dilemma bij het afwerken

Het komt omdat ze op zaterdagochtend op de keukentafel liggen, of omdat mijn waarneming nogal beperkt is misschien, maar mijn beeld over fotografie van NU wordt voor een groot deel bepaald door de magazines die bij de krant zitten. Er bestaat natuurlijk zoiets als “tijdloze fotografie”, maar als ik het vergelijk met bladen van 10 jaar terug dan zie ik grote verschillen. En dan doel ik niet op het standpunt of op de inhoudelijke kant. De foto’s zagen er gewoon “normaler” uit. Bij de redactie van de bladen leverde je een selectie van je dia’s in en het gedrukte eindresultaat week niet echt af van wat er ter plekke met de camera was gemaakt. Het kwam min of meer overeen met wat ik op de lichtbak had gezien. Het uiterlijk van het beeld ontstond al voor 95 % op locatie. 

Na een bezoekje aan het lab zat de klus er op.

Dat gaat nu anders : het ruwe beeld wat uit de camera komt is nog lang niet het eindproduct, en kan nog op vele manieren ontwikkeld worden. Ik heb talloze filters tot m’n beschikking om mijn foto om te zetten naar zwart-wit, om de verzadiging flink terug te nemen en storende elementen te verwijderen. Of om 1 tint juist extra te benadrukken, ruis toe te voegen of te verwijderen. Een gang met 40 deuren, je moet iets kiezen maar kan ook alle kanten op. En dat maakt nogal verschil. Niet iedere redactie zal staan te juichen bij sommige extremiteiten, maar in de eerder genoemde toonaangevende magazines zijn ze er volgens wel heel blij mee. Als voorbeeld drie manieren om 1 foto af te werken. Basisbeeld, “desaturated” en zwart-wit. Wat is nou de mooiste, de beste ? Nu zou ik kiezen voor de minst verzadigde in kleur. Maar over 10 jaar denk ik daar waarschijnlijk heel anders over. Niet echt tijdloos dus. 
Maar wel erg van nu.

Fotogeniek

Bij veel producties worden geen modellen meer ingezet, maar rekruteert men uit eigen gelederen. Dat heeft te maken met krappe budgetten of de hogere realiteitswaarde van “echte” mensen. Voor de fotograaf soms wat lastiger omdat ze vaak geen enkele ervaring hebben met poseren. Of omdat de voorkeur van de klant niet altijd per se op basis van “uiterlijke verschijningsvorm” gebaseerd is. Om het voorzichtig uit te drukken.

Maar soms tref je het, en blijkt het beoogde model echte kwaliteiten op dit gebied te bezitten. Voor een studiegids van een “Hospitality” opleiding ( ff googelen ) ging ik pad met een groepje studenten. Echte natuurlijk. Gewoon beetje rondlopen in en om de school. Geënsceneerde spontaniteit zeg maar. Ze waren allemaal zeer geschikt, en deden keurig wat ik vroeg. Maar er was er een bij die er uitsprong wat mij betreft. Deze twee foto’s vielen een beetje buiten het kader van de opdracht, maar laten goed zien wat ik bedoel. 

Puinruimen

De lastigste klus die ik de laatste tijd heb gedaan was het fotograferen van mijn eigen huis. Dat gaat namelijk in de verkoop, en dan maak ik de foto’s natuurlijk zelf. Uiteraard. 

Het is moeilijk om afstand te nemen van iets waar je dagelijks rondloopt. Een hoop zaken vallen je niet meer op. Rare stapeltjes kranten die nog gelezen dienen te worden, bergen van kleding die niet vies maar zeker ook niet schoon zijn. Roeimachines die ongebruikt in een hoek staan en meer weg hebben van een dure kapstok. En het allerergste : de onbegaanbare kamer/grot van de puber. 

De makelaar liep wel even rond om wat tips te geven. Geen Kruidvat handzeep op het aanrecht, maar eentje van Rituals. Olijfolie in een mooi kannetje en niet in een 5 literfles van de turk om de hoek. Verse bloemen in een vaas die niet in elke ruimte terug mag komen. Geen douchegordijn met bruine randen.

Dus ziet mijn huis er nu uit alsof het in de VT Wonen komt te staan. Strak en clean. Wie leeft zo ? Ik heb ook nog nooit zo’n volle fruitschaal gehad.  Onwerkelijk. Het zal niet lang duren tot de stapeltjes weer terug zijn. Maar ik doe m’n best, het moet natuurlijk wel blijven lijken op de foto’s. Voor als er straks kijkers komen. Hoop ik.

Wegduiken !

Als ik op straat ga fotograferen en m’n camera op argeloze voorbijgangers richt, dan moet ik altijd even ontdooien. Beetje los komen, schroom opzij zetten en voor ogen houden dat ik een missie heb. En zeker niet stiekem proberen te werken. Klikken en dan fluitend de andere kant opkijken. Nee, gewoon duidelijk aanwezig zijn en laten zien dat ik ontspannen bezig ben.

Mensen hebben dan de keuze om zich er aan te storen of ze zullen gewoon voorbij lopen zonder op mij te letten. Mijn ervaring is dat als ik uitstraal dat dit allemaal heel normaal is er verder niets aan de hand lijkt, en niemand mij aanspreekt om te vragen waarvoor dit toch allemaal is. 

In Amsterdam in ieder geval. Maar toen ik vorige maand in Londen was ging dat toch een beetje anders. Er hing een rare spanning op straat en iedereen liep heel snel langs. Ik werd vaak strak en boos aangekeken. Een paar keer mocht ik aan de beveiliging gaan uitleggen wat ik aan het doen was. Mijn onderwerpen moest ik voornamelijk in het zakencentrum zoeken, en veel gebouwen daar hadden security voor de deur staan. Politiemensen liepen niet met een pistooltje in een holster maar droegen en enorm machinegeweer voor de borst. Met kogelvrij vest, zonnebril en blik op oneindig. 

Maar Engelsen zijn natuurlijk veel beleefder dan Nederlanders. En hebben waarschijnlijk het gevoel dat ze je foto verpesten door gewoon rechtop in beeld te komen. Meerdere keren kwam er iemand langs die zich klein probeerde te maken. Een buiging om niet op te vallen. In een aantal gevallen was ik daar wel blij mee, en leverde het een raar soort situatie op. 

Portret van mijn vader

Eigenlijk maak ik heel weinig familiefoto’s. Vreemd misschien, maar het zal wel zoiets zijn als de kinderen van de kapper die met te lang haar rondlopen. En soms is het ook gewoon een keer weekend zonder camera erbij. Toen mijn ouders een paar weken geleden op visite waren moest dit maar eens doorbroken worden. En mocht mijn vader er dus aan geloven. Op de foto. Niet dat dit de eerste keer was : tijdens mijn academietijd waren ze vaker het slachtoffer van mijn soms vreemde foto-ideetjes. Waar wel met plezier aan meegewerkt werd. In de jaren 80 en begin 90 hadden ze een caravan, een plek die op mij een grote aantrekkingskracht had om er allerlei scènes omheen te bedenken. 

Nederlandse fotografie ging in die tijd opvallend vaak over gewone alledaagse mensen in volkstuintjes, bij hun caravan en tijdens vakanties. Onder welke categorie dit allemaal viel weet ik niet, maar het was een soort van vastleggen van de Hollandse lulligheid. In trainingspak of korte broek. Met tuinkabouters, huisdieren, vijvertjes en daarachter huilende zigeunerjongetjes aan de muur. Camp. Een beetje neerbuigend naar het burgerbestaan.  “How the other half lives”. Zoiets. 

En met een overduidelijke invloed van Martin Parr. Ik denk dat het zijn schuld was.

Een stijl of genre wat verdween, maar de laatste jaren ook vaak weer terug te zien is.

Het is natuurlijk leuk om op die manier naar anderen te kijken.

Om mij heen herken ik de momenten nog wel, en zie nog vaak gelijksoortige tafereeltjes. Maar doe er niets meer mee. Ander pad genomen.

Ik maakte dus een gewoon portret. Met daglicht en zonder gekke accessoires of handelingen. Een foto van mijn vader zoals hij nu is. Kwetsbaarder en ouder. Eénentachtig  ondertussen en al lang geen caravan meer. Maar hij wilde wel weer en begreep de noodzaak. Misschien had ik iets goed te maken.

My Royal Moment

Ook dit jaar ging de meest eervolle opdracht weer aan mijn neus voorbij : de statiefoto van Het Koninklijk Paar ten behoeve van alle gemeentehuizen in Nederland en omstreken. Koos Breukel ging er ( terecht ) mee aan de haal, en liet z'n collega's daarmee compleet verslagen achter. Je blijft toch altijd hopen op dat ene telefoontje van de RVD wat je voor enige tijd uit het grauwe burgerbestaan zal verheffen. En ik had zo graag "hofleverancier" op m'n briefpapier laten drukken. 

Geheel onverwacht werd dit verdriet toch nog enigszins goed gemaakt. Afgelopen zondag was ik net als vorig jaar (  blog van 5 juni 2012 ) in de Obrechtkerk voor het fotograferen van een eerste communie. Voorafgaand aan de ceremonie lieten alle familieleden van de communicantjes zich buiten fotograferen. Mooi moment natuurlijk. Niet voor in het gemeentehuis weliswaar, maar toch. Het waren er veel en het moest snel. Zie je tijdens die hectiek dan goed wie er voor je lens staat ?  Er was wel een vader die mij vaag bekend voorkwam, maar omdat er bij mij thuis geen Pro Juventute kalender hangt rinkelde er geen belletje. Dat deed het na afloop wel, toen hij met zijn gezin bij zijn neef Constantijn in de auto stapte. Kijk, die herkende ik wel.

Ik had mijn royale moment binnen en keerde content huiswaarts. Kan m'n visitekaartjes laten zoals ze zijn. Scheelt ook weer een hoop gedoe. 

@RVD : 06-53101859

Sniper

Op 7 mei 1945 vierde men op de Dam massaal dat Nederland bevrijd was. Maar rond 15 uur werd er door de Duitsers geschoten vanuit de Groote Club, op de hoek van de Kalverstraat. De mensen vluchten alle kanten op. Er waren die dag veel fotografen aanwezig, dus er is ruim beeldmateriaal voorhanden van dit drama. Door een raam van de Grote Industriële Club fotografeerde Wil F. Leijns een groep mensen die zit achter draaiorgel het Snotneusje verscholen. Kunstenaar Ronald van Tienhoven wilde deze scene re-en-acten met een replica van het draaiorgel en een hoop vrienden. Ik mocht die iconische foto van Leijns namaken. Vanuit datzelfde raam. 

Het was zonnig, dus ook nu waren er veel mensen op de been. Daarom viel het nog niet mee om het groepje achter het draaiorgel te isoleren. De nieuwe foto moest natuurlijk wel lijken op die van 1945. Ik heb heel veel beelden gemaakt van voor en na het moment. Als test, maar zeker ook omdat het altijd interessant is om grote mensenmassa’s van bovenaf te fotograferen. Raar soort ongestuurde chaos. Als je goed kijkt zie je dat Ronald mij nog wat laatste aanwijzingen geeft. 

Vanwege de afstand en hoogte was ik niet zichtbaar en met de camera op statief en een lange lens gaf me dat een beetje vreemd gevoel. Dallas, november 1963 zeg maar. 

Het eindresultaat stond de volgende dag op de voorkant van NRC. Het is gezien dus.

De foto die ik nu hier laat zien is slechts enkele minuten voor 15 uur gemaakt. Vlak voordat iedereen die er niets mee te maken had werd weggestuurd. Gewoon met een megafoon.

Bijvangst

Als ik voor een opdracht bezig ben dan probeer ik er altijd iets voor mezelf uit te halen. Een foto waar de opdrachtgever misschien niet zoveel aan heeft, en vaak een beeld wat ik niet meestuur. Vrij werk eigenlijk.
Afgelopen zaterdag was ik bij een bijeenkomst van zo'n 200 mensen in het Openluchtmuseum in Arnhem. In een authentieke kasteelboerderij. Sfeerverhogende locatie voor een vergadering. Het was er donker, en vanaf het zeker 25 meter hoge balkenplafond hingen alleen wat kroonluchters met gloeilampen. Je ogen wennen er dan wel aan, maar de camera ziet dat toch anders. En omdat ik wel terug moest komen met frisse foto's vulde ik dit licht aan met een paar hoog gemonteerde flitsertjes.
Deze mijnheer stond te luisteren vanaf een kleine en lage ruimte aan de zijkant. Nog verder buiten het bereik van licht. Op iso 3200 nog nauwelijks te registreren. Spaarlamp achter z'n hoofd en indirect licht via lage raampjes die zo karakteristiek zijn voor zo'n boerderij. Bij voorbaat kansloos leek het. Ik zou er in eerste instantie niet voor kiezen om op die plek een portret te maken. 
Maar nu zou ik graag even teruggaan en eens goed kijken wat de magische combinatie van factoren was wat deze foto zo bijzonder maakt. Licht, blik, houding, achtergrond. En een hoop mazzel denk ik.

Jubileum

VX Company is een IT bedrijf dat 25 jaar bestaat. Afgelopen zaterdag vierde men dat in Studio 21 op het Mediapark. Ik was erbij. Als fotograaf. Kortgeleden schreef ik op deze plek een stukje over een ander feest op dezelfde locatie. En het gevoel wat je als ZZP’er hebt tegenover al die mensen die voor 1 bedrijf werken : ondraaglijke eenzaamheid temidden van deze verbonden groep. Ook hier had men het naar z’n zin. En terecht vond ik. Lekker eten en een dinner-show. Veel kaarsen en schemerduister. Zelfs bij iso 5000 nog steeds te weinig licht. Maar sfeerverhogend dus niet zeuren.

VX is in 1988 opgericht in een cafe op de Overtoom. Er was een officiële jubileum foto nodig, dus leek het een leuk idee om dit op dezelfde plek te maken. Met de 4 directeuren die op dit moment de leiding vormen. Punt was echter dat dit cafe niet meer bestaat en we dus moesten uitwijken naar een andere geschikte setting. Dat werd de Pels in de huidenstraat, uitvalsbasis van veel kroegentochten die ik zo rond m’n 18de maakte. Amsterdammers gaan er dan van uit dat iedereen deze locatie wel kent. Maakt ook niet zoveel uit, gewoon een bruine kroeg. Goeie sfeer, inrichting uit een ver verleden. En als je een groepje mannen die elkaar goed kennen bij elkaar zet is de stemming al snel vanzelfsprekend en los. Biertje erbij, hup. Zelfs de feesthoedjes hebben ze nog even opgehad. Ook hier was het erg donker, en best wel druk gezien het tijdstip. Buiten hing een (ooit) witte markies uit. Op zich nog nadeliger voor het licht binnen, maar in dit geval wel handig. Ik kon er twee handflitsertjes op richten en dit zorgde voor een aangenaam zacht en toch gericht licht. 

Door dit licht, de setting, het (geringe) groothoekeffect en zeker de taart in het midden, moest ik denken aan het werk van Paul de Nooijer. Fotografen gaan er dan van uit dat iedereen dat werk wel kent. Ik was een groot bewonderaar van zijn stijl zo rond diezelfde 18 jaar. Een tijd waarin ik de illusie had ooit ook alleen van de kunst te kunnen leven. Dat is iets anders gelopen. Volgend jaar besta ik ook 25 jaar. Als bedrijf. Ga ik vieren in de Pels. Kan ik het met 1 feesthoedje doen. Maar : iedereen welkom. 

Amateurs !

Tijdens een fotosessie werd ik vorige week  aangesproken door een kantoorman. Waarom ik de MK II versie niet had van de ( volgens mij best wel indrukwekkende ) lens die op m’n camera zat. Hij had hem wel en toonde een dikke duim omhoog. Een enorme verbetering was dat volgens hem. Versie 1 had hij dus ook in bezit gehad. Even voor de duidelijkheid : het gaat hier om een lens van een dikke 2000 euro. En nee, hij werkte niet als fotograaf voor dat bedrijf. Het was een hobby. Beetje uit de hand gelopen. Maar af en toe had hij een fotoklusje. Een huwelijk, geboorte en ook een jubileum op de zaak. Ik kreeg een visitekaartje. Moest maar eens op z’n site kijken. 

Ik had het even op m’n bureau laten liggen. Maar de nieuwsgierigheid won, en dus toch gisteren even gekeken. Ik zou het natuurlijk af kunnen fikken, maar het zag er eigenlijk best goed uit. In eerste instantie, want bij nadere beschouwing was het allemaal toch wel veel van hetzelfde. Kleurrijke natuur in exotische oorden. Mensen op buitenlandse markten, soft-focus kinderen in witte hemdjes. Van die foto’s die het goed doen op randloze canvas prints boven de bank. En dat klinkt natuurlijk een beetje denigrerend en azijnpisserig. We hebben hier te maken met een ware amateur ( in de positieve zin van het woord ) die net iets meer wil en dat misschien ook wel kan. Maar als je het geheel bekijkt blijft het toch vaak steken in een soort nette registratie. Technisch allemaal prima op orde, maar weinig kraak of smaak. Vastleggen van momenten zonder al te veel visie. 

Maar zo iemand meent zelf wel dat hij een collega is en heeft duidelijk ambitie op dat vlak. Niks tegen te doen, en ik moet dat ook niet willen. Het is gewoon een parallelle stroming die samen met het voortschrijden van de techniek is opgekomen. Maar het tast het begrip fotograaf wel een beetje aan. Dat is nu een nog grotere verzamelbak geworden. Tijd om voor de professional een nieuwe term te bedenken. In veel tijdschriften staat ook niet meer fotografie maar beeld. Hoe zou ik mezelf dan kunnen noemen ? Beelder ? Beeldmaker ?

Klinkt ook een beetje suf. Zo maar laten dan ?

Mijn vader was een echte amateur, een liefhebber. Aan hem is het te danken dat ik dit nu doe. Daarom hier een keer een foto van zijn hand. Zal ongeveer 1972 of daaromtrent zijn. Gemaakt vlak voordat we een dagje met de brommer op pad gingen. Puur als foto bekeken zou ik zeggen : teveel afstand, te weinig onderwerp. Maar als tijdsdocument van grote waarde. Zo zien die flatjes in osdorp er niet meer uit, en die Puch heb ik een aantal jaren later in de prak gereden. Ik ga hem op canvas printen. Voor boven de bank. 

Yvon

Na een tweetal blogs over het verleden mag er hier wel weer eens wat nieuws verschijnen. Hoewel het in september van 2012 was dat ik Yvon Jaspers heb gefotografeerd in de appelboomgaard. Voor de KRO. Maar ik mocht dit niet eerder publiceren omdat het nog niet verschenen was. Nu wel dus. Op een hele grijze dag, maar dat was hiervoor juist erg mooi. Geen geflits, alleen een reflector gebruikt. Leuke meid zonder poeha, iets wat je terugziet in de foto's. Ik mocht de tijd nemen. Dat maak je wel eens anders mee. 

Scheef en onscherp

Zag vorige week in een tijdschrift een “scheve” foto. Horizon uit het lood. Moest ik weer even aan wennen, maar tegelijkertijd realiseerde ik me dat ik mij daar ook langere tijd schuldig aan heb gemaakt. Dat was 15 jaar terug heel normaal en deze twee voorbeelden komen uit die tijd. Ok, een daarvan staat wel recht, maar het scherpteverloop is wel anders. Dat zag je ook vaak, Ik had een camera waarmee dat kon. Beetje tricky want je zat er snel naast. Was een object in de voorgrond scherp, maar het gezicht niet. Op een gegeven moment zijn die effectjes gewoon verdwenen. De tijd van het gekleurde licht hadden we toen al gehad. Veel rode en blauwe filters voor de flitsers, van onderaf met groen belicht en een oranje lichtje op het gezicht. Er stond vaak een heel bouwwerk op de set. Deze vorm van spookverlichting was niet altijd even flatterend voor de modellen.

Fotografie is natuurlijk ook onderhevig aan modes en misschien was de foto die ik zag een teken dat sommige dingen weer terug gaan komen. Ik vind het niet mooi als ik het zo terugzie en vergewis mij er nu altijd van dat de horizon recht blijft evenals het scherptevlak. Zo niet bij de opname danwel achteraf. Maar modegrillen kan je niet tegenhouden en dingen die we ooit mooi vonden verafschuwen we nu. Of andersom. Misschien sta ik over een tijdje ook weer scheef en moet ik uitleggen dat ik heel hip bezig ben. 

Lekker roken

Misschien dat het een obsessie is omdat ik er zelf zoveel moeite mee heb, maar aan deze foto en zeker aan deze periode moest ik vorige week denken toen ik van iemand een portretje mocht maken en ik vroeg of hij misschien "iets" met z'n handen kon doen. Die hingen er namelijk maar een beetje bij te bungelen en het is maar weinigen gegeven om dan een natuurlijke pose aan te nemen zonder iets vast te houden of steun te zoeken. Hoe fijn was dat toch : een sigaar, pijp of sigaret tussen de vingers te kunnen klemmen. Dan kon mijn model mooi wegzakken in z'n basishouding en maakte de foto zichzelf al. Kringelende rook en tegenlicht. Ik mis dat !

Dit beeld voor Quote is zeker 20 jaar terug gemaakt. Geen idee meer wie wat en waar. De stijl is wel heel erg van die tijd, maar toch, het roken is hier wel een heel fijn extraatje. 
Mag niet meer. Behalve misschien voor de Linda in een modereportage. Als gimmick. 
Zeker niet voor het medische tijdschrift waarvoor ik vorige week op pad was. 

Recente portretten

Nieuwe portretten voor de accountants glossy "Money Counts". Hoewel ik erg blij ben met de manier waarop de foto's gepubliceerd zijn kan ik het niet laten om mijn eigen voorkeuren hier te tonen. Helemaal vrij gelaten door de opdrachtgever, die heeft zich aangepast aan mijn visie. Fijn ! 

Danielle Navas-Brandt van Brandfabric

Patrick Stal van Interbrand

Danielle Navas-Brandt van Brandfabric

Rosalinde van de Wall van Fleishman-Hillard Nederland

Rosalinde van de Wall van Fleishman-Hillard Nederland

Gorilla's ?

Innoveer is een tijdschrift van Syntens. En dat is een innovatiecentrum dat ondernemers wil stimuleren zich duurzaam te ontwikkelen. Hoop dat ik het goed uitleg trouwens, want ik kende het niet. 
Als fotograaf ben ik zelf natuurlijk al jaren duurzaam : geen filmpjes, polaroids en ontwikkelaar meer. Wel staan er hier twee Mac's en drie monitoren de hele dag te slurpen, maar ik gun mezelf graag de gedachte dat ik goed bezig ben. Over de 220 km die ik zojuist gereden heb voor 1 portretje heb ik het dan ook maar even niet. 
Goed, Innoveer dus. Laat ik niet teveel zijpaden bewandelen. Eerste keer dat ik er iets voor mocht doen. Er zijn dus nog wel degelijk mogelijkheden voor nieuwe gezichten bij bestaande bladen. 
Naar de Apenheul : fotograferen bij het gorilla eiland. Een specialist van Syntens zou op de foto gaan met een ondernemer die innovatief te werk gaat. Uiteraard, anders heb je hier geen onderwerp. 
Er was wel een probleem : de slotgracht om het eiland was aan renovatie toe, en het werd bevolkt door arbeiders met graafdingen, niet door gorilla's. Gelukkig was er ook een binnenverblijf met veel ramen. Kan ook een probleem zijn ivm reflectie en uitgesmeerde poep. In Artis heb je zo'n ruimte voor de chimps, en die kan je alleen in een David Hamilton-achtige stijl fotograferen vanwege de breed uitgewaaierde smeersels. 
Maar hier viel dat allemaal wel mee, het was er alleen donker en hokkerig. En er was een gedrags-wetenschapper druk doende met het hardop inspreken van een memo-recorder. 
De dieren hadden al te eten gehad, dus die waren zich tevreden aan het terugtrekken om lekker uit te buiken. Volgens mij valt er dan niet zoveel te wetenschappen, maar goed. 
Op het moment dat ik mij aan het bezinnen was over hoe dit aan te pakken stapten er twee heren in pak binnen. Te vroeg toch ?  Nee, teveel tijd verbruikt met puzzelen en statieven uit de auto halen ( 1 km te voet.) 
Ondanks ruim 23 jaar ervaring bekruipt mij in zo'n situatie dan toch altijd een lichte paniek. De boel uitlichten ( 1/2 uurtje ) en hopen dat de gorilla's spontaan gingen poseren achter het raam leek me geen optie. Apart schieten dan maar, en later in elkaar componeren. 
Het werden dus iets van zeven verschillende opnames. Met flitsers in beeld, uit beeld, op een andere plek en helemaal weg. En de reeds goedgevulde dieren verleiden met extra fruit en groente. Om maar een beetje beweging in het geheel te krijgen. En daar dan op wachten ( 1 uur ) en hopen dat de wetenschapper niet net iets heel bijzonders waarnam en er dus voor ging staan.
Door mijn delicate opstelling heen hobbelde op een gegeven moment nog een grote groep bezoekers met gids. Het park was toch dicht ? Bedrijfsuitje. Of wetenschappers in opleiding denk ik. 
Op de terugweg in de auto hoop je dan maar dat alles nog in perspectief zit en dat een en ander naadloos op elkaar aansluit. 
Er moest dus nog wel wat Photoshop aan te pas komen ( 3 uur )om de illusie te wekken dat het hier om een spontane 1-click opname gaat. 
Dit was dus niet mijn duurzaamste project. Kan nog wel wat advies gebruiken om zelf te innoveren. Dit was meer improviseren. 

Innoveer van Syntens. Opdrachtgever Scripta Media, vormgeving Marjolein Rams

Spiegel

Net voor de kerst was ik bij de vergadering van een grote uitgeverij. Niet in hun eigen pand, maar te gast in het zojuist betrokken hoofdkantoor van NRC aan het Rokin. Bevlogen toegesproken door hoofdredacteur Peter Vandermeersch. Toekomst van de papieren editie, betalen voor de website en verschil van mening over de nieuwe koers die deze krant is gaan bevaren. 
Leuk om zoiets mee te nemen, want de oren sluiten tijdens het fotograferen gaat natuurlijk niet. Bij de presentatie van de toekomstplannen en jaarcijfers van de uitgeverij moest ik echter wel de ruimte even verlaten. 
Om de hoek van de Brakke Grond en rond de klok van 5 is dat niet heel erg. 

Vergadering afgelopen en dan : De Borrel Na Afloop.
Een soort voortzetting maar dan staand en zonder beamer.

Eén niet behaarde heer was mij al tijdens het rondetafelgesprek opgevallen. Markante verschijning, fijn om te fotograferen. Tijdens het opstarten van de borreltijd zag ik tot mijn verbazing een tweede heer zich in het gezelschap mengen. Zelfde uiterlijke kenmerken, ja zelfs bijna hetzelfde jasje. Groen-achtig, 5 knoopjes op de mouw. En van wol.
Al snel vonden deze heren elkaar. Twee witte wijntjes. Natuurlijk.
Als in een spiegel.

Feest

Ik was serieus van plan om wekelijks een nieuwe bijdrage te leveren aan dit blog. Echt, het is ook leuk om te doen. Maar daar kwam ineens een economische opleving en voor ik het wist was ik 3 maanden aan het fotograferen. En beeld afwerken. En bellen. En vooral veel autorijden. Dus dan verschuiven de prioriteiten, en zakt het blog aandeel een beetje weg.

Maar het is de tijd van goede voornemens, dus aan de slag ermee.

Foto's genoeg om wat bij te vertellen.

Deze gaat over een feestje. Lijkt me nog een beetje toepasselijk ivm de afgelopen periode. Eventfotografie is iets wat de laatste tijd steeds vaker doe. En natuurlijk kan ik niet concurreren met de kortgerokte eventdames met een printertje op de heup ( verhoging van de feestvreugde ) die ik steeds vaker op dit soort avonden zie rondlopen, ik kan wel goed kijken en mij onopvallend onder de feestenden begeven.

Dit zijn beelden van een megaparty in Studio 21 op het Mediapark. En dat is niet zomaar een avondje met een suffe DJ en wat hapjes. Nee, dit was serious business : casino, make-over show, theater, een fantastische band etc etc. 

Ik heb natuurlijk altijd geroepen dat ik blij ben dat ik als ZZP'er niet mee hoef te doen aan middeleeuwse bacchanalen, karten of paintballen. Met die leuke collega's van het bureau tegenover je. 

Maar toch, als je zag hoe deze mensen het samen zo ontzettend naar hun zin hadden. Dan wil ik ook wel een keertje losgaan met mijn bedrijf. 

In m'n eentje dan natuurlijk. Dat wel.