Tijdens een fotosessie werd ik vorige week aangesproken door een kantoorman. Waarom ik de MK II versie niet had van de ( volgens mij best wel indrukwekkende ) lens die op m’n camera zat. Hij had hem wel en toonde een dikke duim omhoog. Een enorme verbetering was dat volgens hem. Versie 1 had hij dus ook in bezit gehad. Even voor de duidelijkheid : het gaat hier om een lens van een dikke 2000 euro. En nee, hij werkte niet als fotograaf voor dat bedrijf. Het was een hobby. Beetje uit de hand gelopen. Maar af en toe had hij een fotoklusje. Een huwelijk, geboorte en ook een jubileum op de zaak. Ik kreeg een visitekaartje. Moest maar eens op z’n site kijken.
Ik had het even op m’n bureau laten liggen. Maar de nieuwsgierigheid won, en dus toch gisteren even gekeken. Ik zou het natuurlijk af kunnen fikken, maar het zag er eigenlijk best goed uit. In eerste instantie, want bij nadere beschouwing was het allemaal toch wel veel van hetzelfde. Kleurrijke natuur in exotische oorden. Mensen op buitenlandse markten, soft-focus kinderen in witte hemdjes. Van die foto’s die het goed doen op randloze canvas prints boven de bank. En dat klinkt natuurlijk een beetje denigrerend en azijnpisserig. We hebben hier te maken met een ware amateur ( in de positieve zin van het woord ) die net iets meer wil en dat misschien ook wel kan. Maar als je het geheel bekijkt blijft het toch vaak steken in een soort nette registratie. Technisch allemaal prima op orde, maar weinig kraak of smaak. Vastleggen van momenten zonder al te veel visie.
Maar zo iemand meent zelf wel dat hij een collega is en heeft duidelijk ambitie op dat vlak. Niks tegen te doen, en ik moet dat ook niet willen. Het is gewoon een parallelle stroming die samen met het voortschrijden van de techniek is opgekomen. Maar het tast het begrip fotograaf wel een beetje aan. Dat is nu een nog grotere verzamelbak geworden. Tijd om voor de professional een nieuwe term te bedenken. In veel tijdschriften staat ook niet meer fotografie maar beeld. Hoe zou ik mezelf dan kunnen noemen ? Beelder ? Beeldmaker ?
Klinkt ook een beetje suf. Zo maar laten dan ?
Mijn vader was een echte amateur, een liefhebber. Aan hem is het te danken dat ik dit nu doe. Daarom hier een keer een foto van zijn hand. Zal ongeveer 1972 of daaromtrent zijn. Gemaakt vlak voordat we een dagje met de brommer op pad gingen. Puur als foto bekeken zou ik zeggen : teveel afstand, te weinig onderwerp. Maar als tijdsdocument van grote waarde. Zo zien die flatjes in osdorp er niet meer uit, en die Puch heb ik een aantal jaren later in de prak gereden. Ik ga hem op canvas printen. Voor boven de bank.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten