Van Tel Aviv terug naar huis........

Was het naïef om te denken dat ik het wel ging redden vanochtend ? 

Wekker op 03.45 uur. Nog heel even blijven liggen en dan snel naar

de receptie beneden om uit te chequen. Wifi gebruik afrekenen. Kostbare minuten

verspillen. Ze willen het me in dollars berekenen. Maar die heb ik niet.

Omrekenen dus, terwijl er 2 minuten verdampen....Alle Shekkels nu op.

Met snelle tred richting parkeerplaats. Zeker 6 minuten. Starten, wegwezen. De GPS komt

er niet uit : links, rechts ? Na 5 minuten de goede weg. Denk ik. Maar na 10 minuten

jakkeren gaat het ding herberekenen. Omkeren. Kut. Ik moet ook nog tanken. Maar kom

geen benzinestation tegen, ondanks de chagrijnige bevestiging van de receptie klerk. “Yes

there is”. Waar dan ?

Dan maar op de luchthaven.

Ook daar niets, ben al bij Budget, waar ik redelijk vriendelijk ontvangen word. Maar wacht

even, niet afgetankt. Weg vriendelijkheid. Nog maar even doen sir, is vlakbij. Hier links,

dan twee rotondes rechts, voorbij de UPC en dan eerste links. “Twohundred meters”. Maar

het is kwart voor vijf, en ik slaap nog half. 20 minuten bezig om het te vinden, Airport

terrein afgereden. Dus straks weer langs de beveiliging terug, met fronsende

wenkbrauwen en vragen over het doel van mijn bezoek. 200 meter........

Hier tref ik een benzinestation waar de werknemers ex leden van de Jostiband zijn. Met

een aandachtsvoorkeur voor lokale taxichauffeurs. Dus die eerst. Geholpen door 1 jostilid,

de rest kijkt alleen toe. Zijn nog in de leer want het is best moeilijk. Cash ? Huh ? Net

uitgegeven bij het hotel aan trage Wifi. Shit, pinnen kan hier niet ( het is hier nog 1956 ).

Ze hebben wel een geldautomaat. Maar die is in het Hebreeuws. Tenminste, bij het

opstarten. Ik herken het woord “English” niet dus wachten op een Josti medewerker.

Eindelijk cash ( teveel blijkt achteraf ), maar er zijn ondertussen 4 taxiʼs binnengekomen

en ik weet nu wel wie hier een voorkeursbehandeling gaat krijgen. Bijna half zes. Om half

zeven vertrekt het vliegtuig. Slik, ga me toch wat onrustig voelen. Nog geen koffie of wat

dan ook.

Terug bij Budget word ik wederom zeer vriendelijk ontvangen. Er staat een shuttlebusje

klaar en we kunnen direct vertrekken. Ik laat de factuur maar voor wat het is, ze gaan hem

nasturen. De jeugdige chauffeur klets aan een stuk door terwijl ik aan andere dingen

denk. “Holland good country, they drive better than here”. Hij vindt het heel bijzonder dat

iedereen daar op de juiste baan blijft rijden. Dan doen ze hier inderdaad niet. Hij is er alleen nog

nooit geweest. Ajax komt ook nog voorbij in het gesprek, maar ik luister al niet meer.

Op Ben Gurion is de balie van Austrian Airlines niet te vinden. In ieder geval niet door mij.

Blijkt in de catacomben te zitten. 5 minuten weg. Ik zie al lange rijen, en word gewenkt door 

een zeer jonge beambte. Eerst even praten. Waarom was u hier ? En bij wie, hoe lang etc...... 

Tiktak, 4 minuten.

Koffer en rugzak door de x-ray. Oh nee, eerst de laptop er uit. Hee, er is geen bakje voor,

even zoeken. We hebben toch tijd zat. De beide objecten rollen uiteindelijk het apparaat

in. Ik sta al aan de andere kant. Licht vochtig op mʼn rug omdat ik zo slim was om laagjes

aan te trekken. En die dus aan te houden. “Niets in uw zakken ? “. Ik verbaas me erover

dat een simpel “nee” alle argwaan blijkbaar wegneemt. Maar er komt niets uit de machine,

en ik zie ook geen rontgenbeelden van mijn spullen op het scherm. Er blijkt iets mis. Het

bakje met de laptop is vastgelopen en de x-ray heeft de geest gegeven. Men bespeurt de

onrust in mʼn ogen en neemt mij even apart.  Wat heeft u hier gedaan ? Hoe lang ? Waar

bent u geweest ? Wat is de naam van degene die u heeft bezocht ?  Dat maak ik

tenminste op uit het gebrekkige engels van de beveiliger. God, hoe heette die man ook

alweer ? Nadat ik 4 verschillende namen heb gegeven ( waaronder ook nog Yoda volgens

mij - hij heette Yehuda ) kijkt hij me ongelovig aan. Maar wordt gelukkig weggeroepen door

een collega.

Die staan namelijk met lange stokken in de overleden machine te prikken teneinde nog

iets van mijn zaken te redden. Ik zie een rugzak naar buiten komen. Maar wel aan de

verkeerde kant van de machine. En alles gaat met een enorme rust en wat vaag

geglimlach. Na 5 minuten is alles er uitgeprikt. Naar een andere machine graag, even

netjes aansluiten in de rij. Bij mij staat er iets op knappen. Dan zien ze ook wel, en ik mag

toch als eerste. Deze doet het. Erg goed blijkt, want men neemt mij wederom apart. Koffer

openmaken. Met handschoenen aan werkt men zich een weg door mijn spullen.

Ondergoed, een oude krant. Een nieuw doosje Pringles. Ze zijn op zoek naar iets. Er komt

zelfs een metaaldetector aan te pas. Het object van hun begeerte blijkt een losse harde

schijf te zijn. Met zoveel bestraling zal er wel niet veel meer opstaan. Ik vrees voor de

andere data, die zaten immers zeker 10 minuten in de magnetron. Ondertussen vraag ik

me af waar mʼn laptop is. “Die wordt onderzocht”. Ik ga het niet meer redden. “Waarom

komt u dan ook niet op tijd ?” Ik voel me te suf om te reageren.

Eindelijk heb ik alles weer in mʼn handen. De balie is al dicht, dus ik word meegenomen

door een meisje die helemaal geen engels spreekt. Een pokke eind lopen. Nee, rennen.

We komen uit achter het decor van de luchthaven. Alwaar ik heel erg boos word

aangekeken door een duister uitziende medewerkster. Haar sigaret is nog niet op. Ze smijt

mʼn koffer op een karretje en wij rennen verder. Naar het vliegtuig !

Niet dus, nu langs de tweede xray. Lange, heel lange, heel erg lange rijen. Ik besluit een

andere rol aan te nemen en zwaai vaag naar een virtuele kennis aan het begin van de rij.

Loop daarheen en kan meteen door de poort. Zonder commentaar van wie dan ook. Bij de

paspoortcontrole moet ik hetzelfde trucje uithalen. Wederom met succes. Tenminste, ik

heb niemand aan durven kijken. Moet naar de wc. Helaas, toch maar weer rennen. Over

15 minuten vliegt hij weg. Kan het gatenummer op de boardingpas niet goed lezen, zit

precies in de knik. Hulp nodig dus. Het is natuurlijk de meest ver weg gelegen gate. Hoor

ik daar een laatste oproep voor passagiers naar Wenen ? Shitshitshit. Ondertussen

druipend van het zweet kom ik aan op de plaats van bestemming. Alle laagjes nog steeds

aan.

Loop door de slurf naar het vliegtuig. Ik moet eruitzien als een bezetene. Ofzoiets. Een

zwetende zombie met holle ogen. Mijn plek is aan het raam. Daarvoor moeten eerst twee

reusachtige Amerikanen opstaan. We wisselen geen woord. Ik zit. Half onder die twee.

Zonder boek of krant.

Moet naar de wc, nog steeds. En de deo zit in de koffer.