Een Held

 

Dit is Carl De Held, een veteraan die heeft gediend in het voormalige Joegoslavië. Ligt op je pad met zo’n achternaam.

Carl fotografeerde ik voor Checkpoint, een magazine voor veteranen wat 8 keer per jaar verschijnt.

Deze Held is nu barbier in Katwijk, en laat in z’n zaak trots alle herinneringen uit deze periode van z’n leven zien. Foto’s, medailles, bewijs voor zijn aanwezigheid daar. 

Ik kende dit mooi vormgegeven blad niet, maar het bestaan lijkt me gerechtvaardigd. 

Er zijn immers ook bladen voor de tegelbranche, nagelstyling en voor de bezitters van dwergpinchers.

En deze mannen en vrouwen hebben wel een verhaal. Heftige verslagen over een bedrijfstak waar ik zo rond mijn 18de niets van moet hebben als linkse pacifist. Tenminste, de strijd die bij een dergelijk karakter hoort speelde zich grotendeels af in het ouderlijk huis. 

Tussen mijn enigszins behoudende vader en mijzelf. Ik vond het leuk om over ons leger en de strijdkrachten de knuppel in het hoenderhok te gooien met anti neutronenbom stickers en gebroken geweertjes. Een micro-oorlogje 4hoog achter in Osdorp.

Het bleek echter voor de bühne want ik ontkwam niet aan de 14 maanden verplichte verveling die toen nog voor gezonde jongelingen was weggelegd. Mijn iets te halfhartige verzet werd snel doorgeprikt door de keuringsartsen en psychiaters. 

“Je vriendin wordt gegijzeld en je hebt de gelegenheid de gijzelnemer neer te schieten, wat doe je ? “ Dat soort situaties zette men in om je verzet te keren. Wist ik veel, ik had helemaal geen vriendin. Maar waarschijnlijk toch het voor hen passende antwoord gegeven. Dus de klos.

Veertien maanden lang genoot ik van de stormbaan, handgranaten gooien ( erg leuk om te doen, echt ) en schieten met een browning. Iets waar ik talent voor bleek te hebben. Tien maanden als hospik tussen de tanks rondgelopen met blarenpleisters en injectienaalden. 

Kwam in het veld nog een keer een verpleegkundige tegen die tegen z’n zin de dienstplicht bij de fotografische afdeling van het leger mocht slijten. Goed beleid, ontmoedigen die handel. 

Een week na het beëindigen van deze bijzonder periode in mijn leven ( ik was een man geworden, maar nog wel zonder vriendin ) zat ik in een kring bij de eerste kennismakingsdag op de Rietveldacademie. “Wie ben je, wat doe je, wat heb je gedaan ?”.

Heel veel (anti) krakers, ex Witte Lelie en psychologie-studenten van 25+ , door het leven geverfde en geharde, startende kunstenaars aan het begin van hun glanzende en voor de hand liggende carrières. Met een vlammend en meedogenloos liefdesleven, rokend, zuipend en snuivend gaven ze hun duistere en morbide gedachten vorm, ver boven het zeer banale leven van de burgerij ergens daar beneden.

“Ik ben Jeroen, ben 21 jaar, zat tot vorige week in het leger en woon nog bij mijn ouders op 4 hoog in Osdorp. En ik heb geen vriendin”.

Toch ook wel een beetje een held dus.