Jubileum

VX Company is een IT bedrijf dat 25 jaar bestaat. Afgelopen zaterdag vierde men dat in Studio 21 op het Mediapark. Ik was erbij. Als fotograaf. Kortgeleden schreef ik op deze plek een stukje over een ander feest op dezelfde locatie. En het gevoel wat je als ZZP’er hebt tegenover al die mensen die voor 1 bedrijf werken : ondraaglijke eenzaamheid temidden van deze verbonden groep. Ook hier had men het naar z’n zin. En terecht vond ik. Lekker eten en een dinner-show. Veel kaarsen en schemerduister. Zelfs bij iso 5000 nog steeds te weinig licht. Maar sfeerverhogend dus niet zeuren.

VX is in 1988 opgericht in een cafe op de Overtoom. Er was een officiële jubileum foto nodig, dus leek het een leuk idee om dit op dezelfde plek te maken. Met de 4 directeuren die op dit moment de leiding vormen. Punt was echter dat dit cafe niet meer bestaat en we dus moesten uitwijken naar een andere geschikte setting. Dat werd de Pels in de huidenstraat, uitvalsbasis van veel kroegentochten die ik zo rond m’n 18de maakte. Amsterdammers gaan er dan van uit dat iedereen deze locatie wel kent. Maakt ook niet zoveel uit, gewoon een bruine kroeg. Goeie sfeer, inrichting uit een ver verleden. En als je een groepje mannen die elkaar goed kennen bij elkaar zet is de stemming al snel vanzelfsprekend en los. Biertje erbij, hup. Zelfs de feesthoedjes hebben ze nog even opgehad. Ook hier was het erg donker, en best wel druk gezien het tijdstip. Buiten hing een (ooit) witte markies uit. Op zich nog nadeliger voor het licht binnen, maar in dit geval wel handig. Ik kon er twee handflitsertjes op richten en dit zorgde voor een aangenaam zacht en toch gericht licht. 

Door dit licht, de setting, het (geringe) groothoekeffect en zeker de taart in het midden, moest ik denken aan het werk van Paul de Nooijer. Fotografen gaan er dan van uit dat iedereen dat werk wel kent. Ik was een groot bewonderaar van zijn stijl zo rond diezelfde 18 jaar. Een tijd waarin ik de illusie had ooit ook alleen van de kunst te kunnen leven. Dat is iets anders gelopen. Volgend jaar besta ik ook 25 jaar. Als bedrijf. Ga ik vieren in de Pels. Kan ik het met 1 feesthoedje doen. Maar : iedereen welkom. 

Amateurs !

Tijdens een fotosessie werd ik vorige week  aangesproken door een kantoorman. Waarom ik de MK II versie niet had van de ( volgens mij best wel indrukwekkende ) lens die op m’n camera zat. Hij had hem wel en toonde een dikke duim omhoog. Een enorme verbetering was dat volgens hem. Versie 1 had hij dus ook in bezit gehad. Even voor de duidelijkheid : het gaat hier om een lens van een dikke 2000 euro. En nee, hij werkte niet als fotograaf voor dat bedrijf. Het was een hobby. Beetje uit de hand gelopen. Maar af en toe had hij een fotoklusje. Een huwelijk, geboorte en ook een jubileum op de zaak. Ik kreeg een visitekaartje. Moest maar eens op z’n site kijken. 

Ik had het even op m’n bureau laten liggen. Maar de nieuwsgierigheid won, en dus toch gisteren even gekeken. Ik zou het natuurlijk af kunnen fikken, maar het zag er eigenlijk best goed uit. In eerste instantie, want bij nadere beschouwing was het allemaal toch wel veel van hetzelfde. Kleurrijke natuur in exotische oorden. Mensen op buitenlandse markten, soft-focus kinderen in witte hemdjes. Van die foto’s die het goed doen op randloze canvas prints boven de bank. En dat klinkt natuurlijk een beetje denigrerend en azijnpisserig. We hebben hier te maken met een ware amateur ( in de positieve zin van het woord ) die net iets meer wil en dat misschien ook wel kan. Maar als je het geheel bekijkt blijft het toch vaak steken in een soort nette registratie. Technisch allemaal prima op orde, maar weinig kraak of smaak. Vastleggen van momenten zonder al te veel visie. 

Maar zo iemand meent zelf wel dat hij een collega is en heeft duidelijk ambitie op dat vlak. Niks tegen te doen, en ik moet dat ook niet willen. Het is gewoon een parallelle stroming die samen met het voortschrijden van de techniek is opgekomen. Maar het tast het begrip fotograaf wel een beetje aan. Dat is nu een nog grotere verzamelbak geworden. Tijd om voor de professional een nieuwe term te bedenken. In veel tijdschriften staat ook niet meer fotografie maar beeld. Hoe zou ik mezelf dan kunnen noemen ? Beelder ? Beeldmaker ?

Klinkt ook een beetje suf. Zo maar laten dan ?

Mijn vader was een echte amateur, een liefhebber. Aan hem is het te danken dat ik dit nu doe. Daarom hier een keer een foto van zijn hand. Zal ongeveer 1972 of daaromtrent zijn. Gemaakt vlak voordat we een dagje met de brommer op pad gingen. Puur als foto bekeken zou ik zeggen : teveel afstand, te weinig onderwerp. Maar als tijdsdocument van grote waarde. Zo zien die flatjes in osdorp er niet meer uit, en die Puch heb ik een aantal jaren later in de prak gereden. Ik ga hem op canvas printen. Voor boven de bank. 

Yvon

Na een tweetal blogs over het verleden mag er hier wel weer eens wat nieuws verschijnen. Hoewel het in september van 2012 was dat ik Yvon Jaspers heb gefotografeerd in de appelboomgaard. Voor de KRO. Maar ik mocht dit niet eerder publiceren omdat het nog niet verschenen was. Nu wel dus. Op een hele grijze dag, maar dat was hiervoor juist erg mooi. Geen geflits, alleen een reflector gebruikt. Leuke meid zonder poeha, iets wat je terugziet in de foto's. Ik mocht de tijd nemen. Dat maak je wel eens anders mee.