Toen ik 25 jaar geleden in opdracht begon te werken gingen er vele kilo’s meer aan apparatuur mee dan tegenwoordig. En dus ook iemand om te helpen met sjouwen, opzetten van de lampen en - niet onbelangrijk - mijn assistent nam even de plaats in van het beoogde model. Dan kon ik testen hoe het licht viel en wat de verhoudingen in het beeld waren. Hoe alles overkwam. Regelmatig waren die “stand-inns” iets te jong/perfect/mooi en strak. Met goed zittende kleding zonder stropdas. De polaroid leverde een zeer grafisch en fijn beeld op. Als de hoofdrolspeler vervolgens deze plek innam stortte de hele compositie in elkaar : een klein, dik en kaal mannetje met flodderig Wibra pak in foute kleuren deden het beoogde eindresultaat wankelen.
Die assistenten gaan bijna nooit meer mee. Geen budget voor, en er valt niet zo heel veel meer te dragen. Koffertje en 2 statiefjes.
Ik mag nu zelf in beeld gaan staan om te kijken hoe het allemaal uitpakt.
Na tevredenheid gaat mijn “model” op het kruisje staan.
Meestal jong/perfect/mooi en strak. Zeker in vergelijking met die duister kijkende man op de digitale polaroid. Niet klein, wel kaal. En ineens een stuk ouder dan degene die hij op de foto gaat zetten.
Ik zie het als vooruitgang. Ze zeggen U tegen me.
