Opdrachtgevers sturen mij nou nooit eens voor een klus naar een exotische locatie diep in de jungle, waar autonome stammen klaar zitten om ontdekt en vastgelegd te worden.
Vragen mij niet voor het schieten van een reportage over een motorcross dwars door de Sahara. Waarbij verweerde en gebruinde stoere mannen woest en onpeilbaar in mijn lens staren. Met helblauwe knijpogen zittend op een fotogeniek bespatte motor. Zwetende kop wordt goudbeschenen door het laatste invallende avondlicht. Tikkie schuin om de ronkende titel van het stoere tijdschrift waarvoor ik pad ben de ruimte te geven.
Reclame voor nieuwe camera’s ( en er verschijnen er nogal wat per jaar ) laat eigenlijk altijd dit soort foto’s zien. Je schijnt ze niet aan te kunnen prijzen met beelden van polderlandschappen, vinexwijken of kantoortuinen. Inderdaad, mijn werkterrein dus.
Ik kom op plekken waar ik zelden of nooit gebronsde en bezwete koppen tegenkom. Misschien dat een enkele CEO die net van z’n buitenhuisje in Florida terug is een kleurtje heeft meegenomen, maar verder is het karig gesteld met exotische mannelijkheid op het Nederlandse kantoor.
Maar wat ik wel tref is humor en humeur. Een goed humeur vaak. En heel af en toe een zeer goed humeur. Dat past helemaal niet in zo’n glimmende folder. Ook niet in het jaarverslag waarvoor ik hier bezig was btw.
Ze liggen in een deuk, en ik weet niet meer waarom. Maar het was in ieder geval wel gelukt om er niet een al te cerebraal moment van te maken.
Ik wil niet eens een nieuwe camera trouwens.
