My Royal Moment

Ook dit jaar ging de meest eervolle opdracht weer aan mijn neus voorbij : de statiefoto van Het Koninklijk Paar ten behoeve van alle gemeentehuizen in Nederland en omstreken. Koos Breukel ging er ( terecht ) mee aan de haal, en liet z'n collega's daarmee compleet verslagen achter. Je blijft toch altijd hopen op dat ene telefoontje van de RVD wat je voor enige tijd uit het grauwe burgerbestaan zal verheffen. En ik had zo graag "hofleverancier" op m'n briefpapier laten drukken. 

Geheel onverwacht werd dit verdriet toch nog enigszins goed gemaakt. Afgelopen zondag was ik net als vorig jaar (  blog van 5 juni 2012 ) in de Obrechtkerk voor het fotograferen van een eerste communie. Voorafgaand aan de ceremonie lieten alle familieleden van de communicantjes zich buiten fotograferen. Mooi moment natuurlijk. Niet voor in het gemeentehuis weliswaar, maar toch. Het waren er veel en het moest snel. Zie je tijdens die hectiek dan goed wie er voor je lens staat ?  Er was wel een vader die mij vaag bekend voorkwam, maar omdat er bij mij thuis geen Pro Juventute kalender hangt rinkelde er geen belletje. Dat deed het na afloop wel, toen hij met zijn gezin bij zijn neef Constantijn in de auto stapte. Kijk, die herkende ik wel.

Ik had mijn royale moment binnen en keerde content huiswaarts. Kan m'n visitekaartjes laten zoals ze zijn. Scheelt ook weer een hoop gedoe. 

@RVD : 06-53101859

Sniper

Op 7 mei 1945 vierde men op de Dam massaal dat Nederland bevrijd was. Maar rond 15 uur werd er door de Duitsers geschoten vanuit de Groote Club, op de hoek van de Kalverstraat. De mensen vluchten alle kanten op. Er waren die dag veel fotografen aanwezig, dus er is ruim beeldmateriaal voorhanden van dit drama. Door een raam van de Grote Industriële Club fotografeerde Wil F. Leijns een groep mensen die zit achter draaiorgel het Snotneusje verscholen. Kunstenaar Ronald van Tienhoven wilde deze scene re-en-acten met een replica van het draaiorgel en een hoop vrienden. Ik mocht die iconische foto van Leijns namaken. Vanuit datzelfde raam. 

Het was zonnig, dus ook nu waren er veel mensen op de been. Daarom viel het nog niet mee om het groepje achter het draaiorgel te isoleren. De nieuwe foto moest natuurlijk wel lijken op die van 1945. Ik heb heel veel beelden gemaakt van voor en na het moment. Als test, maar zeker ook omdat het altijd interessant is om grote mensenmassa’s van bovenaf te fotograferen. Raar soort ongestuurde chaos. Als je goed kijkt zie je dat Ronald mij nog wat laatste aanwijzingen geeft. 

Vanwege de afstand en hoogte was ik niet zichtbaar en met de camera op statief en een lange lens gaf me dat een beetje vreemd gevoel. Dallas, november 1963 zeg maar. 

Het eindresultaat stond de volgende dag op de voorkant van NRC. Het is gezien dus.

De foto die ik nu hier laat zien is slechts enkele minuten voor 15 uur gemaakt. Vlak voordat iedereen die er niets mee te maken had werd weggestuurd. Gewoon met een megafoon.