Rowan

Rowan is 11 en heeft jeugdreuma. Paardrijden is dan niet altijd even makkelijk, maar volgens mij is ze heel stoer. En zeer naturel op de foto, ik had er nog geen 5 minuten voor nodig. Je gaat dan vaak toch nog even door, maar ik wist al direct dat dit het beeld zou worden. Je weet eigenlijk altijd wel of er iets bij zit. Ik kan me van mijn begintijd nog wel herinneren dat ik daar soms erg onzeker over was. Bij de redactie van Quote bijvoorbeeld hadden ze daar een feilloos oog voor. Voelde ik dat het niet helemaal lekker zat dan gooide ik de dia's in de brievenbus op het Singel. In het geval van zekerheid over een foto ging ik naar boven om het persoonlijk te overhandigen en de complimenten te ontvangen.
Flauw natuurlijk. Maar goed, ik was 26. Dan mag dat nog.


Dit is gemaakt voor de cover van het magazine van het Reumafonds, "Rond Reuma". 
Opdrachtgever was Reclamij.

Holy Mackerel !

Kreeg zaterdag een tijdschrift voor m'n verjaardag. Nieuwe titel, voor mij dan. "Port" heet het. Met als ondertitel "The Magazine For Men". Daar mag ik mijzelf nu wel toe rekenen ondertussen, dus lekker bladeren. 
Geen idee hoe lang het al bestaat, maar dit is het "Food Issue". 
Ziet er mooi uit. Er komt toch nog wel wat mode langs, maar wellicht is dat speciaal voor in de keuken. Gelukkig niet teveel advertenties voor horloges. 
Net als alle andere nieuwe bladen beweren ook deze redacteuren dat zij iets totaal anders brengen. 
En dat doen ze zeker, in elk geval op deze spread. Een serie beelden van de fotograaf Giles Revell. 
Vis. Maar dan anders. Behoorlijk anders. Ken je dat, wanneer je zo'n prikkeling voelt als je iets nieuws ziet, leest of hoort ? Dit zal je niet snel in een Nederlands tijdschrift aantreffen. Hier heb je zulke bladen ook helemaal niet meer. Te kleine markt. En teveel stockfotografie. Dan is Port wel erg verfrissend. Hoewel die term in het geval van deze foto's niet helemaal op z'n plek is.

Aan de muur

Werk van Dirk Braeckman in museum M te Leuven

Ik hou van foto’s aan de muur. Groot afgedrukt. In een lijst, achter glas of randloos opgeplakt.  Het heeft voor mij een meerwaarde. Ja, ik ben een estheet op dat gebied.

In het VK magazine van een paar maanden terug stond een interview met Hans Aarsman.

Daarin vertelde hij dat hij wel eens bij fotografen over de vloer kwam die hun eigen foto’s hadden hangen. En dat vond hij vreemd. Zijn exacte woorden weet ik niet meer, het blad is in de bak verdwenen. 

Ik heb er een tijdje op zitten kauwen. Is het inderdaad zelfbevlekkelijk ? Ik heb hier een aardige collectie van m’n eigen foto’s hangen. En die wisselt om de zoveel tijd. Gewoon, om uit te proberen of een beeld werkt. Is dat dan te pretentieus ? 

Op de academie was dit al een onderwerp van discussie. Goede fotografie staat in een boek of krant. Hangt niet aan de muur. En als dat dan wel het geval is dan voldoen pushpins ook. Een bekende reportage fotograaf waar wij les van hadden snapte niets van al dat esthetische gedoe met passepartouts en lijsten. Soms had hij ook wel gelijk, er werd vaak meer aandacht besteed aan de presentatie dan aan de fotografie. Slecht werk wordt in een lijst niet beter inderdaad.

En toch vind ik het totaalbeeld en de kwaliteit van een expositie heel belangrijk.  

Van internet pluk ik vaak plaatjes met overzichtsfoto’s van exposities. Hoe hangt het bij elkaar, hoeveel ruimte is er, hoe groot zijn de prints ? Het werk van Dirk Braeckman bijvoorbeeld leunt zwaar op de manier waarop het tentoongesteld wordt. Het is er een belangrijk onderdeel van. Het materiaal waarop het geprint is, de techniek, het formaat en zelfs de locatie vormen samen met het beeld zelf een eindproduct. Daarom heeft hij jarenlang moeite gehad met het idee om z’n werk in een boek te tonen. Het is niet hetzelfde, en dat begrijp ik heel goed. In zijn geval horen goede foto’s juist wel aan de muur te hangen. 

Maar fijn dat het er toch gekomen is, dat boek. Ik zou me geen print van hem kunnen veroorloven.

Ik moet het doen met m’n eigen foto’s. 

Remco Campert

Af en toe kreeg ik hoog bezoek in de studio. Ik hoefde de deur niet uit : men kwam naar mij toe. Boudewijn Büch, Bram Moszkowicz, Yvonne Kroonenberg en vele anderen.
Remco Campert zou een maandelijkse column gaan schrijven voor Rails en daar hoorde een portretje bij. Een klein fotootje, dus het moest er enigszins grafisch uitzien om de herkenbaarheid te vergroten. Samen met de redactie hadden we besloten dat het vanaf een hoog standpunt moest. Ik had die dag geen assistent, dus echt goed voorbereiden kon niet. Gelukkig was er genoeg tijd om allerlei poses uit te proberen, en met het resultaat was iedereen tevreden. 
Campert schreef toen nog samen met Jan Mulder de columns voor CAMU in de Volkskrant. 
Een aantal weken na zijn bezoek verscheen daar dit stukje. Lekker aangedikt natuurlijk, maar het ging wel over deze foto ! 
Het heeft lang aan de kast gehangen. Je ziet nog waar het magneetje zat.

Straatbellen

Toen ik 15 jaar geleden voor Elegance met de huidige chef van het VK-Magazine ( ja echt ! ) in Stockholm was viel het me ineens op : bellende mensen op straat. Dat zag je toen nog niet in Amsterdam. Maar weinigen hadden een "GSM" ( oudnederlands voor mobiele telefoon ). Zweden leek een voorsprong te hebben. Toen in ieder geval, in de tijd dat een mobieltje nog werd uitgezet na het werk. 
Over die ontwikkeling hoef ik het niet te hebben, maar het fenomeen straatbellen trekt nog steeds mijn aandacht. Terwijl ik bezig was bij het Koningsplein met een serie portretten zag ik deze man stilstaan. Een hele lange tijd. Hij had iets te doen wat niet kon wachten. Ik kon snel een paar foto's schieten. Het heeft wel wat vind ik. Die houding, dat pak en die tas zo tussen z'n benen. Misschien jammer van dat witte busje in de achtergrond. 
Vanmorgen fietste ik langs nog zo'n pakkenman. Op één hurk. Tas op het plaveisel. iPad op z'n knie.
Nergens een bestelbusje. Prachtig licht. 
Maar geen camera.

Wet#1 : altijd meenemen dus.

Money Counts

MoneyCounts is een nieuw tijdschrift voor accountants, een echte glossy. Pieter de Kok van Coney poseerde in de Van Nelle fabriek. Dit beeld is niet gebruikt in de uiteindelijke publicatie omdat het minder goed samenging met een andere foto die ik had gemaakt. Ik wilde het toch even laten zien hier.

Oud Talent

Nieuw Talent. Of liever Young Talent. Het ruist er van. In Foam, in de bladen. New is in, old doet er niet meer toe. Plak ergens het label oud op en je ziet de belangstelling kelderen. Behalve met kaas wellicht. Als bijna 50-jarige kan je natuurlijk roepen dat dit niet terecht is. Maar zo zit de maatschappij in elkaar. Ook ik was nieuw talent. Ooit. Nu alleen nog maar talent ? Of is dat woord bij voorbaat verbonden met jong en vol van verwachting ? Klinkt ook suf, ik ben 50 en heb talent. 

M’n zoontje van 4 heeft het. En dan is het leuk. 

Maar ik wijk af, want hier wil ik eigenlijk niet naar toe. Wilde het hebben over vrij werk. En wat ik ( we ) daar mee doen. Zoals ik al eerder zei via dit platform, ik ben er veel mee bezig de laatste tijd. Kan ook, want is best rustig tussen de opdrachten door. En fotografie is een levensbehoefte, dus ik moet wel. Niet alleen de afgelopen tijd tijgerde ik met camera door mijn eigen buurtje. Jarenlang al. Stapels met contactsheets, schijven vol. Voor de schoenendoos. Bijna niemand heeft er ooit iets van gezien. En dat voelt niet goed, want volgens mij is het de moeite waard. 

Dus uit die doos en aan de muur. En dat is een stap, een traject, geld. Netwerk.

Ik sta hier niet alleen in, dat weet ik zeker. Er zijn een hoop collega’s die met hetzelfde worstelen : altijd druk geweest met het beroep, netwerken, bloggen en reclame maken. 

De laatste jaren ook zorgen over de toekomst. 

De fotografie toekomst die zo zeker leek. 

Zou het niet een idee zijn om dat oude talent te verzamelen en te kijken wie er allemaal ook met vrij werk bezig zijn ? Samen een expositie, een boek ? Natuurlijk bestaat er zoiets als Panl en hangen er ook oudere talenten aan de muren van de galeries. Maar gewoon om al die schoenendozen nou eens om te kieperen en te kijken of er nou niet iets meer mee te doen is. Ik zou daar graag een balletje voor op willen gooien. En om te kijken of er niet een ander woord bestaat voor nieuw talent. 

Je kan me bereiken op info@jeroendietz.nl

Hier alvast een voorbeeldje van mijn werk. Dat durf ik best.

Mijn Eerste Communie

Ik kom nooit in de kerk. Ja, tijdens een vakantie in vreemde oorden mag ik er graag komen om mij te vergapen aan de pracht en praal. Maar niet in amsterdam dus. Afgelopen zondag wel : ik was in de Obrechtkerk om de "heilige communie" van 16 kinderen te fotograferen. Een tijdreis leek het wel, ik heb m'n ogen uitgekeken voor zover dat kon met een camera voor je gezicht en een vol programma om vast te leggen. Communie doen is niet zo maar iets en ik denk dat de sfeer en ernst van dit ritueel er voor zorgde dat deze kinderen dit nooit meer vergeten. Op mij maakte het in ieder geval veel indruk. Er gloorde natuurlijk wel enig cynisme, maar dat stak de kop verder niet op. Ik vond het mooi. 

Omdat men graag foto's wilde die er bovenop zaten mocht ik vrij rondlopen. Dat viel natuurlijk wel op bij de in grote getale opgekomen families. Zo ook de priester : "wij zijn hier als gelovigen bij elkaar. Maar van de fotograaf weet ik dat niet zeker" sprak hij. 
Daar sta je dan in de schijnwerpers voor een groot publiek. Ik heb me de rest van de dag af zitten vragen waar hij dat nou aan kon zien.