2 nieuwe

Altijd goed om je werk wat groter terug te zien. Hier voor Friesland Campina's campagne 'World Milk Day'. Twee weken terug geschoten in de studio, nu al overal te bekijken. 
Soms gaat dat wat langzamer, zag onlangs pas het resultaat van een grotere productie voor Nationale Nederlanden. Die hadden we in december gemaakt, op de donkerste dag van het jaar. Ik had er hier eerder al een stukje over geschreven. Alleen maar flitslicht gebruikt. Het is altijd wel een uitdaging om de sfeer dan toch in de buurt van daglicht te laten komen.


Styling en productie : Caroline Pluym

Guggenheim Bilbao

Als je zegt dat je naar Bilbao gaat dan bedoel je natuurlijk eigenlijk het Guggenheim museum. Niemand gaat er puur en alleen voor de stad naartoe volgens mij.
Afgelopen weekend was ik er. Vakantie met camera.
Bijzonder straatbeeld met rijk gedecoreerde 18de en 19de eeuwse gebouwen naast jaren 70 Sovjet architectuur. Tenminste, zo kwamen veel van die grauwe giganten op mij over. Niet per se heel mooi, wel fascinerend als geheel. Ik heb er een zwak voor, dit soort steden. Net zoals voor Brussel. Je ziet de verschillende denkrichtingen van alle stadsbesturen. Conservatief met een twist. Rijkere en armere tijden door elkaar en over elkaar heen.

En dan is daar ineens Het Gebouw van Frank Gehry. Al 15 jaar de motor achter het economische wonder wat Bilbao overkwam. 
Ik kende het alleen van plaatjes natuurlijk. En maar van één kant. Glanzend in de schemering. Goud-oranje in het avondlicht en verleidelijk als een Sirene. 


Oef, dat viel niet mee in werkelijkheid. Als je eromheen bent gelopen raak je alle gevoel van structuur kwijt en weet je niet meer hoe je ooit dacht dat het er uitzag. 
Zou dit nu juist het wonder van deze toch wel patserige creatie zijn ? De schoonheid die ik meende te gaan zien zat in de beperkte blik die bestaande beelden mij gaven. Dat gaat voor alles op natuurlijk.  Maar je wil het zo graag, die verwondering en verbazing. 


15 jaar geleden. Dat was nog net in de jaren negentig. Tijdens het lange traject van plannen en schetsen waren de jaren tachtig nog niet uit beeld. Memphis, koeienvlekken en een pistache-groen broodrooster van Alessi. Op moment van verschijnen leuk, geinig, anders en nieuw. Maar dat effect is altijd snel voorbij. 
Een gimmick. Zo kwam dit nu allemaal op mij over. Entertainment met een hoog-culturele inzet. Vastgelopen in z'n eigen tijd.
Niet alleen van de oppervlakkige beschouwing van het uiterlijk schrok ik. Als je naar het geheel kijkt gaat de op veel plekken zeer matige kwaliteit van afwerking irriteren. Raakt je blik de weg kwijt te midden van alle infrastructurele missers in de vorm van rare lantaarnpalen en lelijke info-borden over het huidige aanbod in het binnenste van deze toeristenmagneet. 
Het binnenste ? De visuele chaos daar is nog veel groter. Maakt het nog wat uit of er iets van enige waarde hangt of staat ? Niet echt, het inwendige is daar te dominant voor. 


Ontregelende en overdonderende kunst is er absoluut te zien. De enorme ruimte met metershoge stalen vormen van Richard Serra laat zich alleen beleven, niet beschrijven. Je moet daar ooit een keer tussendoor lopen en je laten betoveren. 
Alle kritiek kan je daarom dus totaal negeren. Deze sculpturen worden nooit meer verplaatst. 

Als je naar Bilbao gaat, dan ga je ook naar het Guggenheim.
Natuurlijk. Daarom laat ook ik hier een beperkte blik zien. Met beeld van Anish Kapoor. Prachtig.

Staat hier een boom ?

Om de fotografische kwaliteiten van mijn nieuwe telefoon (!) uit te proberen wandelde ik een stuk door het centrum. En kwam via dit straatje bij de Dam terecht. Ik merkte het pas op toen ik de beelden bij elkaar op het scherm zag : er staat een boom. Op de Dam . Dat beeld had ik nou niet echt in m'n hoofd, groen op die plek. Via Google Maps kan je het zien, vanaf het Diamond Center tot en met de Bijenkorf : 15 bomen. Echt nog nooit opgevallen. Ik had er een weddenschap om kunnen verliezen.
Wat heeft dit nou allemaal weer met fotografie te maken ? Nou ja, wat ik al eerder zei : eigenlijk heb je aan die telefoon genoeg. Ik sta nog steeds te kijken van het resultaat. Printje hier aan de muur als bewijs.

Toekomst

Ik hoef straks de deur helemaal niet meer uit. Vooral opvallend vind ik dat stukje over het feit dat er steeds meer software komt om echte foto's ( lees foto's van modellen ) meer op plastic te laten lijken, terwijl er aan de andere kant hard wordt gewerkt om CGI beelden realistischer te laten lijken ( lees meer "beschadigingen" en "veroudering" ). Het zal vooral de reclamefotografen treffen die veel packshots maken.
Hoop ik. Dat het daarbij blijft.


Photographers: You’re Being Replaced by Software

zonder titel

Beeld waar ik eigenlijk geen verhaal bij heb. Gemaakt in de pauzes van de afgelopen weken. Twijfel dan over zo'n wit randje ertussen. Of dat niet zwart moet zijn. Of helemaal tegen elkaar aan. Gaan ze vaak zo in elkaar doorlopen. Terwijl ik foto's op deze manier naast elkaar vaak heel mooi vind. Als in een tijdschrift. Dan heb je tenminste nog die naad als scheiding. 

Conservatorium Hotel

Tim in het nieuwe Conservatorium Hotel. Goeie plek, recht tegenover het Stedelijk Museum. Tim is oud student van Hogeschool Tio. Ik volgde hem tijdens zijn werkzaamheden daar. 


Mooi geworden, dat hotel. Van binnen en van buiten. Dat was het vast al, maar ik ben er nooit geweest. Drie dames op leeftijd liepen door de gangen te dwalen. Driemaal grijsblauw permanentje, regenjassen en handtassen. Ik zag er wel een mooi verhaal in, want een van hen bleek daar te hebben gewerkt. Toen het nog een postkantoor was. Maar ik moest weer verder en kon ze niet vragen voor een foto. Laat staan een serietje. De beste foto's heb ik alleen maar gezien en nooit gemaakt. Kon ik die ooit maar eens ophangen.


Tim kwam langs een raam met achter hem alleen maar duisternis. Blijf daar even staan. Ook mooi. 
Maar wel een heel ander verhaal. Hij werkt er nu.

Zeehond in de studio ?

Hoeveel inspanning zou het kosten om een zeehond in de studio te krijgen en hem dan op een witte achtergrond rol te fotograferen zonder dat deze compleet kapotscheurt ? 
Gaat niet goed vrees ik. Slecht voor de zeehond en voor die rol. Toch lijkt dit hier het geval.
Twee weken terug was ik in Ecomare voor een hele leuke shoot met twee modelletjes. Ze hadden daar nieuwe gladde witte bassins. En een zonnetje. Daar lag het volledig blinde dier te glimmen. Ik kon het niet laten om daar even een foto van te maken. Zonder hem met 16 man naar binnen te takelen.

Varken

Ik heb vaak tussen de varkens gezeten. Met een camera wel te verstaan. 'Varkens zijn hele intelligente en bijzondere dieren'. Hoor je vaak, die zin.

Uitgesproken door iemand die deze dieren alleen kent van het avondeten en de boterham. 

'Ooit wil ik nog eens zwemmen met dolfijnen'. Ook zo'n tegeltje. 

Ik weet niet zo goed of ze erg intelligent zijn. Wel dat ik altijd erg getroffen ben door de manier waarop ze je aankijken. Bijna beschuldigend. Ik vind ze leuk, maar om over het hek te klimmen om er tussen te gaan zitten moest ik wel iets overwinnen. 

Ze duwen je zo omver en kunnen gemeen bijten. En ze kunnen echt heel groot zijn. Een flinke verkoudheid op de dag van bezoek kan ook geen kwaad. Stinken doen ze namelijk behoorlijk, een geur die nog dagenlang aan je blijft plakken. Ook aan de bekleding van camera en lenzen heb ik gemerkt. Want de volgende dag moet je natuurlijk de raad van bestuur van een of andere bank fotograferen. 

En dan komt het aroma je echt tegemoet als je de fotokoffer opendoet. 

Toni in Nederland

Vriend Toni H. uit Toronto was even in nederland voor familiebezoek. Ik moest een portret voor een nieuw tijdschrift in de Van Nellefabriek maken en heb gelijk misbruik van deze situatie gemaakt : assisteren dus. Net als tijdens onze studie op de Rietveld. Alle studenten hielpen elkaar toen met licht opzetten en sjouwen van spullen. Waren zelfs regelmatig model voor elkaar. Zoals in deze vreemde situatie uit 1988. Het WG-terrein waartegenover ik woonde was voor mij een geliefde locatie voor mijn theatrale foto's. Hij mocht daar op de grond liggen in deze ongemakkelijke houding. En ik had toen wel iets meer tijd nodig. Onervarenheid. Dingen uitproberen. Dan kon het makkelijk een half dagje duren. Maar wat een opwinding om nieuwe wegen in de fotografie te verkennen : flitsen op locatie, Hasselblad, props ( huilend zigeunerjongetje ). Heel nieuw toen allemaal.

Die andere foto is geen eindproduct. Meer een soort polaroidje om te kijken wat de beste plek was voor het echte model. Dat werd uiteindelijk niet hier. Na publicatie zal ik die foto hier posten. Mag nog niet.