Arnhems Buiten

Arnhems Buiten is een terrein van 50 Ha in, juist, Arnhem. En dat is groot, heel erg groot. Prachtige groene omgeving met nog mooiere industriële gebouwen. Het staat ook bekend als het KEMA terrein, maar die hebben niet alle ruimte en gebouwen meer nodig. Dus ontstaan daar allerlei nieuwe initiatieven en bedrijven. Dit is niet het platform om te beschrijven wat daar allemaal voor nieuwe activiteiten plaatsvinden, maar het is zeer fotogeniek in ieder geval. Ik heb er op deze plek al eerder melding van gemaakt. 

Op het terrein staan ook bijenkasten en er is een heuse imker. Leuke gelegenheid om te fotograferen natuurlijk. Maar wel op veilige afstand met een wat langere lens. Het weer dreigde om te slaan en zwarte wolken pakten zich samen. Dat schijnt dus slecht voor hun humeur te zijn en de imker werd veelvuldig door z'n broek heen gestoken. Waar een normaal persoon onderuit gegaan zou zijn aan een anafylactische shock, leek het deze man niet te deren. Omdat ik me geen superman waande nam ik gehaast en weinig beleefd afscheid en stapte snel de auto in. Doorweekt geraakt in 1 minuut. 

Opdrachtgever : TCN

Borrel met Security

Vorige week bij een netwerkborrel. Een BFN-ner ( Bekende Financiële Nederlander ) zou spreken. En dat was niet zo maar de eerste de beste. Dan komt er dus ook security mee, twee man in dit geval. Groot, aanwezig, pokerface. Interessant om te zien hoe dat dan gaat. Alleen maar aandacht voor de toehoorders, niet voor de spreker. Zou er iemand doorheen geglipt zijn ? Is die lens op die camera niet wat groot ? Het was bijna spannend. Kijk maar naar de beelden van het publiek. Keurige mensen, niets verdachts. Maar je weet natuurlijk nooit. Wel fijn dat ik dan gewoon m'n gang kan gaan en men zich niet echt bewust is van mijn aanwezigheid. Dan zie ik ineens mooie doorkijkjes en opbouw van beeld. 
Twee remote-flitsertjes zorgden ervoor dat de lastige verlichting ( fel daglicht, halogeenspots en TL ) zich nog enigszins liet temmen.
De BFN-ner bleef lang en dronk een glaasje mee. Op het parkeerterrein ver beneden zat de hele tijd iemand te wachten. Zwart pak en jawel, een pokerface. Motor laten draaien en ondertussen een spelletje op de telefoon. 

Denk ik want ik heb het niet gezien.

Documenta 13

Twee weken geleden naar de Documenta geweest. Op de valreep want het is alweer voorbij en we moeten vijf jaar wachten op de volgende. Twee dagen zijn natuurlijk nooit genoeg om alles te kunnen zien. Dat moet je ook niet willen volgens mij. Na enkele uren kijken, sjokken en vooral ook lezen is de behoefte aan basale noodzakelijkheden ( bier, bratwurst en zitten ) groot en zijn de mogelijkheden daarvoor nooit ver weg gelukkig. 
Maar hele mooie dingen gezien. En belangrijk : het was genoeg om met een flinke hoeveelheid inspiratie huiswaarts te keren. 
Ik had een camera bij me en heb veel geschoten. Niet van de kunst natuurlijk, daar heb ik niets aan toe te voegen. Maar vooral van de ruimtes en de mensen die daar aan het bezoeken waren. En dat waren er nogal wat. Wat ooit begon als een vrij elitaire kunstmanifestatie lijkt nu te zijn verworden tot een attractie met pretpark-achtige massaliteit. En dat is opvallend, want kunst voor de massa heb ik daar niet gezien. Wel bussen vol toeristen en kinderen. Die alles toch heel serieus aan het beschouwen waren. 

Aan de muur 2

"Achter De Ramen" is een kleine expositieruimte op het Borneo eiland in amsterdam. Een soort etalage midden in woonwijk. Iedere maand valt daar ander werk te bewonderen. De eer van exposeren viel mij nu toe. Maar toen ik in maart hoorde dat ik mocht gaan hangen leek september nog ver weg. 
En zoals dat gaat : ik had het voor mij uitgeschoven. Tot daar ineens de melding kwam : volgende week kan je het ophangen. Toch nog een soort van onverwacht, dus de afgelopen week druk in de weer met lijsten, prints en afwegingen wat wel en wat niet. 
Uiteindelijk zijn het er maar drie geworden, op 70 x 100 cm. Mooi formaat en ruim voldoende voor die plek. Ik had er echter geen rekening mee gehouden dat mijn prints achter glas ook zelf weer achter glas kwamen. En zo kan je daar dus vooral jezelf zien alsmede een flink stuk van de straat achter je. Ze lijken dus veel te donker, en pas tegen de avond is het een beetje goed te zien.
Maar : het hangt en het smaakt naar meer. Toch maar een groot formaat printer aanschaffen denk ik, zo'n printje is best prijzig !

Achter De Ramen, Feike de Boerlaan, hoek Borneolaan

Vakantie

De vakantie zit er weer op, en ik zit alweer een paar dagen achter de monitor. "Het gewone leven gaat weer beginnen" was de zin waarmee mijn moeder ons vroeger na een periode van ontspanning met de benen op de grond deed landen. "Thuis is het ook wel weer fijn toch ?" Nou, dat moest nog maar blijken natuurlijk. 
Ja, ik had een camera meegenomen. En ja, die heb ik ook gebruikt. Maar voornamelijk om de kinderen te fotograferen. Foto's van het ongewone leven wat je even voor 2 weken lijkt te hebben.

Afval

Afgelopen weekend trof mij bovenop de vuilcontainer een vreemde verassing : er lag een camera. Canon powershot S40. Er lagen wel meer bruikbare zaken bij, dus het leek er op dat iemand wel afscheid had genomen, maar niet op de harde manier. "Is nog bruikbaar" is de boodschap dan. 
Hij zat in een tasje, compleet met oplader en geheugenkaart. Het is een 4 megapixel cameraatje en na onderzoek vond ik dat hij ongeveer 10 jaar oud moest zijn en ooit 700 dollar heeft gekost. 

Veroudering gaat snel. In 10 jaar tijd heeft zo'n ding z'n waarde dus verloren. Ingehaald door cameraatjes in mobiele telefoons. Want wat moet je er mee ? Maakt nog prima foto's zoals dit voorbeeldje laat zien, je kan er zelfs in RAW formaat mee schieten. En de sensor is toch groter dan die van de mobieltjes. Dus in theorie beter.
Maar ik heb al een kast vol. Toch maar weer terugleggen denk ik. Voor iemand die hem op waarde weet te schatten en meeneemt op vakantie. "Is nog heel erg bruikbaar" zal ik erbij schrijven.

Ruïne Porno ?

In gallerie Fontana Fortuna aan de Keizersgracht hangt een expositie met de naam "The Ruins of Detroit". Prachtige fotografie over de vergankelijkheid van oude gebouwen in de stad die eens Motor City was. Mooi en zeer esthetisch. En daar wringt iets, hoewel ik de vinger er niet helemaal op kan leggen. Verval van schoonheid is natuurlijk een thema wat we al heel lang aantrekkelijk vinden. En dat is hier heel mooi in beeld gebracht. Op groot formaat gefotografeerd en op een theatrale manier uitgelicht waar nodig. Maar toont het nou een fotografische visie of is het een zeer gelikte registratie ? Aan de muur hing een krantenknipsel met een recensie waarin de naam ruïne-porno werd gebruikt. Had ik nog niet eerder gehoord. Wel van de term "food-porn", een verwijzing naar de mode in de food-fotografie van een paar jaar terug om er heel dicht bovenop te zitten. 
Het dekt hier de lading wel denk ik. Hoef ik vast niet uit te leggen. 

Twee weken terug was ik op het Kema terrein in Arnhem voor een reportage. Op dit gigantische bedrijventerrein bevinden zich naast allerlei nieuwe bedrijven ook nog veel restanten van in onbruik geraakte gebouwen waar ooit vonken en bliksems rondloeiden. Mooi vervallen, niets meer aan gedaan in al die jaren. Een beetje zoals in Detroit dus. Maar dan zonder de porno.




Opdrachtgever TCN
expositie "The Ruins of Detroit" : http://www.fontanafortuna.com/

Mijnheer Bik

copyright Jeroen Dietz 2012

Mijnheer Bik woont in een woonzorgcentrum in Utrecht. Ik had met hem een korte maar bijzondere ontmoeting. Een kwartier in iemands leven, en er dan weer uit verdwijnen. Dan kom je natuurlijk niet echt iets te weten. Ja, mijnheer Bik is dol op operette. En zingt nog heel graag luidkeels fragmenten uit de bekendere meesterwerken van dit genre.  Wie kent nog "De Zigeunerbaron" of "Die Lustige Witwe" ? Ik vrees dat het na deze generatie afgelopen is met de waardering hiervoor. Totdat het over 20 jaar ineens weer hip is en er in het Volkskrant Magazine een artikel staat over de opkomende populariteit van operettemuziek onder jongeren. Mmmh, zou het echt ?
Mijnheer Bik had een broer die voor een "krantje" werkte. Het bleek J.M.Bik, columnist en redacteur van NRC. Overleden in 2011.
Maar deze mijnheer Bik heeft nog wel even. Vol levenslust. Hij vindt het vast leuk om de in grote getale aanwezige alleenstaande dames te vermaken. Dat kon ik hem vanwege de tijd niet vragen. Er moesten ook nog foto's worden gemaakt.
Maar het is mooi om iemand van die leeftijd ( 1927 ) te ontmoeten die er nog heel veel zin in heeft.

Ook al zagen we elkaar maar een kwartier, de vonk sloeg wel over.

Zuignap

Ik werk het liefste bij bestaand licht, maar soms gaat het niet anders en moet er een flitser aan te pas komen. Waren dat tot twee jaar terug ( bij mij iig ) nog logge studioflitsers op statief, nu zijn deze vervangen door handzamere exemplaren. Ik gebruik er vaak 2 of 3 tegelijk. De camera heeft een zendertje, dus ik kan draadloos werken. En die flitsertjes overal opleggen of aanhangen. Maar soms wil je ze op een plek waar het niet kan. Omdat ik meestal met de richting van het daglicht meeflits is dat dus vaak een raam. En daar kan je geen klem aanhangen. Daarom was ik erg blij met deze vondst : een zuignap die tot 3 kilo kan hebben. Even vacuüm pompen en hup. Wel iedere keer spannend of de hele zaak niet naar beneden komt. Of dat ik de ruit breek.


Klant : Vecht & IJssel

Rowan

Rowan is 11 en heeft jeugdreuma. Paardrijden is dan niet altijd even makkelijk, maar volgens mij is ze heel stoer. En zeer naturel op de foto, ik had er nog geen 5 minuten voor nodig. Je gaat dan vaak toch nog even door, maar ik wist al direct dat dit het beeld zou worden. Je weet eigenlijk altijd wel of er iets bij zit. Ik kan me van mijn begintijd nog wel herinneren dat ik daar soms erg onzeker over was. Bij de redactie van Quote bijvoorbeeld hadden ze daar een feilloos oog voor. Voelde ik dat het niet helemaal lekker zat dan gooide ik de dia's in de brievenbus op het Singel. In het geval van zekerheid over een foto ging ik naar boven om het persoonlijk te overhandigen en de complimenten te ontvangen.
Flauw natuurlijk. Maar goed, ik was 26. Dan mag dat nog.


Dit is gemaakt voor de cover van het magazine van het Reumafonds, "Rond Reuma". 
Opdrachtgever was Reclamij.

Holy Mackerel !

Kreeg zaterdag een tijdschrift voor m'n verjaardag. Nieuwe titel, voor mij dan. "Port" heet het. Met als ondertitel "The Magazine For Men". Daar mag ik mijzelf nu wel toe rekenen ondertussen, dus lekker bladeren. 
Geen idee hoe lang het al bestaat, maar dit is het "Food Issue". 
Ziet er mooi uit. Er komt toch nog wel wat mode langs, maar wellicht is dat speciaal voor in de keuken. Gelukkig niet teveel advertenties voor horloges. 
Net als alle andere nieuwe bladen beweren ook deze redacteuren dat zij iets totaal anders brengen. 
En dat doen ze zeker, in elk geval op deze spread. Een serie beelden van de fotograaf Giles Revell. 
Vis. Maar dan anders. Behoorlijk anders. Ken je dat, wanneer je zo'n prikkeling voelt als je iets nieuws ziet, leest of hoort ? Dit zal je niet snel in een Nederlands tijdschrift aantreffen. Hier heb je zulke bladen ook helemaal niet meer. Te kleine markt. En teveel stockfotografie. Dan is Port wel erg verfrissend. Hoewel die term in het geval van deze foto's niet helemaal op z'n plek is.

Aan de muur

Werk van Dirk Braeckman in museum M te Leuven

Ik hou van foto’s aan de muur. Groot afgedrukt. In een lijst, achter glas of randloos opgeplakt.  Het heeft voor mij een meerwaarde. Ja, ik ben een estheet op dat gebied.

In het VK magazine van een paar maanden terug stond een interview met Hans Aarsman.

Daarin vertelde hij dat hij wel eens bij fotografen over de vloer kwam die hun eigen foto’s hadden hangen. En dat vond hij vreemd. Zijn exacte woorden weet ik niet meer, het blad is in de bak verdwenen. 

Ik heb er een tijdje op zitten kauwen. Is het inderdaad zelfbevlekkelijk ? Ik heb hier een aardige collectie van m’n eigen foto’s hangen. En die wisselt om de zoveel tijd. Gewoon, om uit te proberen of een beeld werkt. Is dat dan te pretentieus ? 

Op de academie was dit al een onderwerp van discussie. Goede fotografie staat in een boek of krant. Hangt niet aan de muur. En als dat dan wel het geval is dan voldoen pushpins ook. Een bekende reportage fotograaf waar wij les van hadden snapte niets van al dat esthetische gedoe met passepartouts en lijsten. Soms had hij ook wel gelijk, er werd vaak meer aandacht besteed aan de presentatie dan aan de fotografie. Slecht werk wordt in een lijst niet beter inderdaad.

En toch vind ik het totaalbeeld en de kwaliteit van een expositie heel belangrijk.  

Van internet pluk ik vaak plaatjes met overzichtsfoto’s van exposities. Hoe hangt het bij elkaar, hoeveel ruimte is er, hoe groot zijn de prints ? Het werk van Dirk Braeckman bijvoorbeeld leunt zwaar op de manier waarop het tentoongesteld wordt. Het is er een belangrijk onderdeel van. Het materiaal waarop het geprint is, de techniek, het formaat en zelfs de locatie vormen samen met het beeld zelf een eindproduct. Daarom heeft hij jarenlang moeite gehad met het idee om z’n werk in een boek te tonen. Het is niet hetzelfde, en dat begrijp ik heel goed. In zijn geval horen goede foto’s juist wel aan de muur te hangen. 

Maar fijn dat het er toch gekomen is, dat boek. Ik zou me geen print van hem kunnen veroorloven.

Ik moet het doen met m’n eigen foto’s. 

Remco Campert

Af en toe kreeg ik hoog bezoek in de studio. Ik hoefde de deur niet uit : men kwam naar mij toe. Boudewijn Büch, Bram Moszkowicz, Yvonne Kroonenberg en vele anderen.
Remco Campert zou een maandelijkse column gaan schrijven voor Rails en daar hoorde een portretje bij. Een klein fotootje, dus het moest er enigszins grafisch uitzien om de herkenbaarheid te vergroten. Samen met de redactie hadden we besloten dat het vanaf een hoog standpunt moest. Ik had die dag geen assistent, dus echt goed voorbereiden kon niet. Gelukkig was er genoeg tijd om allerlei poses uit te proberen, en met het resultaat was iedereen tevreden. 
Campert schreef toen nog samen met Jan Mulder de columns voor CAMU in de Volkskrant. 
Een aantal weken na zijn bezoek verscheen daar dit stukje. Lekker aangedikt natuurlijk, maar het ging wel over deze foto ! 
Het heeft lang aan de kast gehangen. Je ziet nog waar het magneetje zat.

Straatbellen

Toen ik 15 jaar geleden voor Elegance met de huidige chef van het VK-Magazine ( ja echt ! ) in Stockholm was viel het me ineens op : bellende mensen op straat. Dat zag je toen nog niet in Amsterdam. Maar weinigen hadden een "GSM" ( oudnederlands voor mobiele telefoon ). Zweden leek een voorsprong te hebben. Toen in ieder geval, in de tijd dat een mobieltje nog werd uitgezet na het werk. 
Over die ontwikkeling hoef ik het niet te hebben, maar het fenomeen straatbellen trekt nog steeds mijn aandacht. Terwijl ik bezig was bij het Koningsplein met een serie portretten zag ik deze man stilstaan. Een hele lange tijd. Hij had iets te doen wat niet kon wachten. Ik kon snel een paar foto's schieten. Het heeft wel wat vind ik. Die houding, dat pak en die tas zo tussen z'n benen. Misschien jammer van dat witte busje in de achtergrond. 
Vanmorgen fietste ik langs nog zo'n pakkenman. Op één hurk. Tas op het plaveisel. iPad op z'n knie.
Nergens een bestelbusje. Prachtig licht. 
Maar geen camera.

Wet#1 : altijd meenemen dus.

Money Counts

MoneyCounts is een nieuw tijdschrift voor accountants, een echte glossy. Pieter de Kok van Coney poseerde in de Van Nelle fabriek. Dit beeld is niet gebruikt in de uiteindelijke publicatie omdat het minder goed samenging met een andere foto die ik had gemaakt. Ik wilde het toch even laten zien hier.

Oud Talent

Nieuw Talent. Of liever Young Talent. Het ruist er van. In Foam, in de bladen. New is in, old doet er niet meer toe. Plak ergens het label oud op en je ziet de belangstelling kelderen. Behalve met kaas wellicht. Als bijna 50-jarige kan je natuurlijk roepen dat dit niet terecht is. Maar zo zit de maatschappij in elkaar. Ook ik was nieuw talent. Ooit. Nu alleen nog maar talent ? Of is dat woord bij voorbaat verbonden met jong en vol van verwachting ? Klinkt ook suf, ik ben 50 en heb talent. 

M’n zoontje van 4 heeft het. En dan is het leuk. 

Maar ik wijk af, want hier wil ik eigenlijk niet naar toe. Wilde het hebben over vrij werk. En wat ik ( we ) daar mee doen. Zoals ik al eerder zei via dit platform, ik ben er veel mee bezig de laatste tijd. Kan ook, want is best rustig tussen de opdrachten door. En fotografie is een levensbehoefte, dus ik moet wel. Niet alleen de afgelopen tijd tijgerde ik met camera door mijn eigen buurtje. Jarenlang al. Stapels met contactsheets, schijven vol. Voor de schoenendoos. Bijna niemand heeft er ooit iets van gezien. En dat voelt niet goed, want volgens mij is het de moeite waard. 

Dus uit die doos en aan de muur. En dat is een stap, een traject, geld. Netwerk.

Ik sta hier niet alleen in, dat weet ik zeker. Er zijn een hoop collega’s die met hetzelfde worstelen : altijd druk geweest met het beroep, netwerken, bloggen en reclame maken. 

De laatste jaren ook zorgen over de toekomst. 

De fotografie toekomst die zo zeker leek. 

Zou het niet een idee zijn om dat oude talent te verzamelen en te kijken wie er allemaal ook met vrij werk bezig zijn ? Samen een expositie, een boek ? Natuurlijk bestaat er zoiets als Panl en hangen er ook oudere talenten aan de muren van de galeries. Maar gewoon om al die schoenendozen nou eens om te kieperen en te kijken of er nou niet iets meer mee te doen is. Ik zou daar graag een balletje voor op willen gooien. En om te kijken of er niet een ander woord bestaat voor nieuw talent. 

Je kan me bereiken op info@jeroendietz.nl

Hier alvast een voorbeeldje van mijn werk. Dat durf ik best.

Mijn Eerste Communie

Ik kom nooit in de kerk. Ja, tijdens een vakantie in vreemde oorden mag ik er graag komen om mij te vergapen aan de pracht en praal. Maar niet in amsterdam dus. Afgelopen zondag wel : ik was in de Obrechtkerk om de "heilige communie" van 16 kinderen te fotograferen. Een tijdreis leek het wel, ik heb m'n ogen uitgekeken voor zover dat kon met een camera voor je gezicht en een vol programma om vast te leggen. Communie doen is niet zo maar iets en ik denk dat de sfeer en ernst van dit ritueel er voor zorgde dat deze kinderen dit nooit meer vergeten. Op mij maakte het in ieder geval veel indruk. Er gloorde natuurlijk wel enig cynisme, maar dat stak de kop verder niet op. Ik vond het mooi. 

Omdat men graag foto's wilde die er bovenop zaten mocht ik vrij rondlopen. Dat viel natuurlijk wel op bij de in grote getale opgekomen families. Zo ook de priester : "wij zijn hier als gelovigen bij elkaar. Maar van de fotograaf weet ik dat niet zeker" sprak hij. 
Daar sta je dan in de schijnwerpers voor een groot publiek. Ik heb me de rest van de dag af zitten vragen waar hij dat nou aan kon zien.

2 nieuwe

Altijd goed om je werk wat groter terug te zien. Hier voor Friesland Campina's campagne 'World Milk Day'. Twee weken terug geschoten in de studio, nu al overal te bekijken. 
Soms gaat dat wat langzamer, zag onlangs pas het resultaat van een grotere productie voor Nationale Nederlanden. Die hadden we in december gemaakt, op de donkerste dag van het jaar. Ik had er hier eerder al een stukje over geschreven. Alleen maar flitslicht gebruikt. Het is altijd wel een uitdaging om de sfeer dan toch in de buurt van daglicht te laten komen.


Styling en productie : Caroline Pluym

Guggenheim Bilbao

Als je zegt dat je naar Bilbao gaat dan bedoel je natuurlijk eigenlijk het Guggenheim museum. Niemand gaat er puur en alleen voor de stad naartoe volgens mij.
Afgelopen weekend was ik er. Vakantie met camera.
Bijzonder straatbeeld met rijk gedecoreerde 18de en 19de eeuwse gebouwen naast jaren 70 Sovjet architectuur. Tenminste, zo kwamen veel van die grauwe giganten op mij over. Niet per se heel mooi, wel fascinerend als geheel. Ik heb er een zwak voor, dit soort steden. Net zoals voor Brussel. Je ziet de verschillende denkrichtingen van alle stadsbesturen. Conservatief met een twist. Rijkere en armere tijden door elkaar en over elkaar heen.

En dan is daar ineens Het Gebouw van Frank Gehry. Al 15 jaar de motor achter het economische wonder wat Bilbao overkwam. 
Ik kende het alleen van plaatjes natuurlijk. En maar van één kant. Glanzend in de schemering. Goud-oranje in het avondlicht en verleidelijk als een Sirene. 


Oef, dat viel niet mee in werkelijkheid. Als je eromheen bent gelopen raak je alle gevoel van structuur kwijt en weet je niet meer hoe je ooit dacht dat het er uitzag. 
Zou dit nu juist het wonder van deze toch wel patserige creatie zijn ? De schoonheid die ik meende te gaan zien zat in de beperkte blik die bestaande beelden mij gaven. Dat gaat voor alles op natuurlijk.  Maar je wil het zo graag, die verwondering en verbazing. 


15 jaar geleden. Dat was nog net in de jaren negentig. Tijdens het lange traject van plannen en schetsen waren de jaren tachtig nog niet uit beeld. Memphis, koeienvlekken en een pistache-groen broodrooster van Alessi. Op moment van verschijnen leuk, geinig, anders en nieuw. Maar dat effect is altijd snel voorbij. 
Een gimmick. Zo kwam dit nu allemaal op mij over. Entertainment met een hoog-culturele inzet. Vastgelopen in z'n eigen tijd.
Niet alleen van de oppervlakkige beschouwing van het uiterlijk schrok ik. Als je naar het geheel kijkt gaat de op veel plekken zeer matige kwaliteit van afwerking irriteren. Raakt je blik de weg kwijt te midden van alle infrastructurele missers in de vorm van rare lantaarnpalen en lelijke info-borden over het huidige aanbod in het binnenste van deze toeristenmagneet. 
Het binnenste ? De visuele chaos daar is nog veel groter. Maakt het nog wat uit of er iets van enige waarde hangt of staat ? Niet echt, het inwendige is daar te dominant voor. 


Ontregelende en overdonderende kunst is er absoluut te zien. De enorme ruimte met metershoge stalen vormen van Richard Serra laat zich alleen beleven, niet beschrijven. Je moet daar ooit een keer tussendoor lopen en je laten betoveren. 
Alle kritiek kan je daarom dus totaal negeren. Deze sculpturen worden nooit meer verplaatst. 

Als je naar Bilbao gaat, dan ga je ook naar het Guggenheim.
Natuurlijk. Daarom laat ook ik hier een beperkte blik zien. Met beeld van Anish Kapoor. Prachtig.

Staat hier een boom ?

Om de fotografische kwaliteiten van mijn nieuwe telefoon (!) uit te proberen wandelde ik een stuk door het centrum. En kwam via dit straatje bij de Dam terecht. Ik merkte het pas op toen ik de beelden bij elkaar op het scherm zag : er staat een boom. Op de Dam . Dat beeld had ik nou niet echt in m'n hoofd, groen op die plek. Via Google Maps kan je het zien, vanaf het Diamond Center tot en met de Bijenkorf : 15 bomen. Echt nog nooit opgevallen. Ik had er een weddenschap om kunnen verliezen.
Wat heeft dit nou allemaal weer met fotografie te maken ? Nou ja, wat ik al eerder zei : eigenlijk heb je aan die telefoon genoeg. Ik sta nog steeds te kijken van het resultaat. Printje hier aan de muur als bewijs.

Toekomst

Ik hoef straks de deur helemaal niet meer uit. Vooral opvallend vind ik dat stukje over het feit dat er steeds meer software komt om echte foto's ( lees foto's van modellen ) meer op plastic te laten lijken, terwijl er aan de andere kant hard wordt gewerkt om CGI beelden realistischer te laten lijken ( lees meer "beschadigingen" en "veroudering" ). Het zal vooral de reclamefotografen treffen die veel packshots maken.
Hoop ik. Dat het daarbij blijft.


Photographers: You’re Being Replaced by Software

zonder titel

Beeld waar ik eigenlijk geen verhaal bij heb. Gemaakt in de pauzes van de afgelopen weken. Twijfel dan over zo'n wit randje ertussen. Of dat niet zwart moet zijn. Of helemaal tegen elkaar aan. Gaan ze vaak zo in elkaar doorlopen. Terwijl ik foto's op deze manier naast elkaar vaak heel mooi vind. Als in een tijdschrift. Dan heb je tenminste nog die naad als scheiding. 

Conservatorium Hotel

Tim in het nieuwe Conservatorium Hotel. Goeie plek, recht tegenover het Stedelijk Museum. Tim is oud student van Hogeschool Tio. Ik volgde hem tijdens zijn werkzaamheden daar. 


Mooi geworden, dat hotel. Van binnen en van buiten. Dat was het vast al, maar ik ben er nooit geweest. Drie dames op leeftijd liepen door de gangen te dwalen. Driemaal grijsblauw permanentje, regenjassen en handtassen. Ik zag er wel een mooi verhaal in, want een van hen bleek daar te hebben gewerkt. Toen het nog een postkantoor was. Maar ik moest weer verder en kon ze niet vragen voor een foto. Laat staan een serietje. De beste foto's heb ik alleen maar gezien en nooit gemaakt. Kon ik die ooit maar eens ophangen.


Tim kwam langs een raam met achter hem alleen maar duisternis. Blijf daar even staan. Ook mooi. 
Maar wel een heel ander verhaal. Hij werkt er nu.

Zeehond in de studio ?

Hoeveel inspanning zou het kosten om een zeehond in de studio te krijgen en hem dan op een witte achtergrond rol te fotograferen zonder dat deze compleet kapotscheurt ? 
Gaat niet goed vrees ik. Slecht voor de zeehond en voor die rol. Toch lijkt dit hier het geval.
Twee weken terug was ik in Ecomare voor een hele leuke shoot met twee modelletjes. Ze hadden daar nieuwe gladde witte bassins. En een zonnetje. Daar lag het volledig blinde dier te glimmen. Ik kon het niet laten om daar even een foto van te maken. Zonder hem met 16 man naar binnen te takelen.

Varken

Ik heb vaak tussen de varkens gezeten. Met een camera wel te verstaan. 'Varkens zijn hele intelligente en bijzondere dieren'. Hoor je vaak, die zin.

Uitgesproken door iemand die deze dieren alleen kent van het avondeten en de boterham. 

'Ooit wil ik nog eens zwemmen met dolfijnen'. Ook zo'n tegeltje. 

Ik weet niet zo goed of ze erg intelligent zijn. Wel dat ik altijd erg getroffen ben door de manier waarop ze je aankijken. Bijna beschuldigend. Ik vind ze leuk, maar om over het hek te klimmen om er tussen te gaan zitten moest ik wel iets overwinnen. 

Ze duwen je zo omver en kunnen gemeen bijten. En ze kunnen echt heel groot zijn. Een flinke verkoudheid op de dag van bezoek kan ook geen kwaad. Stinken doen ze namelijk behoorlijk, een geur die nog dagenlang aan je blijft plakken. Ook aan de bekleding van camera en lenzen heb ik gemerkt. Want de volgende dag moet je natuurlijk de raad van bestuur van een of andere bank fotograferen. 

En dan komt het aroma je echt tegemoet als je de fotokoffer opendoet. 

Toni in Nederland

Vriend Toni H. uit Toronto was even in nederland voor familiebezoek. Ik moest een portret voor een nieuw tijdschrift in de Van Nellefabriek maken en heb gelijk misbruik van deze situatie gemaakt : assisteren dus. Net als tijdens onze studie op de Rietveld. Alle studenten hielpen elkaar toen met licht opzetten en sjouwen van spullen. Waren zelfs regelmatig model voor elkaar. Zoals in deze vreemde situatie uit 1988. Het WG-terrein waartegenover ik woonde was voor mij een geliefde locatie voor mijn theatrale foto's. Hij mocht daar op de grond liggen in deze ongemakkelijke houding. En ik had toen wel iets meer tijd nodig. Onervarenheid. Dingen uitproberen. Dan kon het makkelijk een half dagje duren. Maar wat een opwinding om nieuwe wegen in de fotografie te verkennen : flitsen op locatie, Hasselblad, props ( huilend zigeunerjongetje ). Heel nieuw toen allemaal.

Die andere foto is geen eindproduct. Meer een soort polaroidje om te kijken wat de beste plek was voor het echte model. Dat werd uiteindelijk niet hier. Na publicatie zal ik die foto hier posten. Mag nog niet.

Spread

Nieuwe Quote, met een foto over 2 pagina's. Paushuize in Utrecht. Plafond en muren waren ooit helemaal overgesausd. Een klus van 2 jaar om het er allemaal weer af te halen. En dan komt dit er onder vandaan. Inclusief engeltjes. Je kan het zelf ook huren voor een feestje.

Vals effect (?)

In de nabewerking van mijn foto's gebruik ik vaak een plug-in voor Photoshop. Exposure heet het. Daarmee haal ik een beetje de digitale randjes uit een beeld. Zodat het er iets analoger uitziet. Kleurshift, contrast en verloop naar de randen. Ik vind het mooi en ook toegestaan. 

Niet volgens de Puristen. Dan moet je maar op film schieten vinden zij. Maar ook toen was er een hoop manipulatie. Door films langer of warmer te ontwikkelen kreeg je een grovere korrel. En daarna stond je in de doka flink te friemelen om sommige delen van de foto donkerder of lichter te maken. Of diafilm ontwikkelen als negatief, "Cross-processing". Vaak gedaan.  

Gisteren kocht ik een update van het programma. Er bleken heel veel effecten bijgekomen te zijn. Waarschijnlijk onder invloed van het succes van Instagram en Hipstamatic. 

Dit was zo'n nieuw effectje. Ziet er meteen heel mooi uit. 

Maar het wringt natuurlijk wel. Echte "Vintage" foto's zijn vaak op een hele mooie manier oud geworden, mede door de beperkte technieken uit die tijd. Dat is echt, niet nagemaakt.
Dus wat ik hier heb gedaan kan niet. Het is te kunstmatig, te makkelijk.

Denk ik.

Ik weet het niet eigenlijk.

Best mooie foto's geworden op deze manier. En ze zijn heel kort geleden gemaakt.

Damn. Ik ben er niet helemaal uit.